De muziek van Eugene Bridges vormt de ontbrekende schakel tussen soul en country. Vroeger had je de zwarte countryzanger Charlie Pride, maar Bridges maakt geen echte country, maar ook geen echte soul. Hij fuseert de twee muziekstijlen gewoon, en wel op zo’n natuurlijke manier dat je je afvraagt waarom niemand het ooit eerder deed.

Bridges doet in zijn soulvolle zang denken aan mannen als Sam Cooke en Don Covay (luister maar eens naar het fantastische Special Friend), terwijl de arrangementen helemaal rond zijn gitaarspel zijn opgebouwd, met heel af en toe een beetje percussie, regelmatig een pedal steel, een hammondorgel en een enkele gastgitarist (met onder meer een pracht van een slidegitaarsolo van Ray Wylie Hubbard). Een drummer heeft Bridges niet nodig – met voetgestomp en handgeklap weet hij een uitstekende, uitermate swingende basis te leggen. De twaalf ijzersterke nummers op zijn album Hideaway heeft Bridges zelf geschreven, en hij laat horen dat hij behoorlijk veelzijdig is, en dat hij vooral ook prachtige ballads kan schrijven. En dat hij ze zelf dan ook nog eens zo bevlogen en overtuigend kan zingen is mooi meegenomen. En had ik al gezegd dat hij ook een zeer begenadigd gitarist is?

De muziek van Bridges wordt vaak aangeduid als blues, en daar zit ook veel in, maar zijn muziek is toch net iets te gelaagd en te veelzijdig om hem onder dat etiket weg te bergen. Een absolute aanrader.