New Age-muziek en ambient zijn vaak zeer vervelend omdat de muziek de neiging heeft stuurloos alle kanten op te gaan – er is meestal nauwelijks aandacht voor vorm of compositie. Harold Budd maakt muziek die traag door lijkt te kabbelen en meanderen, maar het opmerkelijke is, dat zijn composities ook altijd heel spannend zijn. En het is die spanningsboog die ervoor zorgt dat zijn muziek ver boven het genre uitstijgt. Hij bevindt zich ergens in het tussengebied van jazz, minimal music en ambient.

Michael Nyman, Brian Eno op zijn best en Jon Hassell opereren in datzelfde tussengebied, en ook zij laten horen dat trage minimale muziek uitermate gelaagd en spannend kan zijn. Een paar van Budd’s beste albums zijn zojuist heruitgegeven en ik raad iedereen die van avontuurlijke muziek houdt aan meteen toe te slaan – voor je het weet zijn ze, net als in de afgelopen jaren het geval was, nergens meer te vinden.

Ik heb zelf The Serpent In Quicksilver ooit in een enthousiaste bui aan iemand uitgeleend, en nooit meer teruggekregen, maar de plaat bleek, toen ik aan het speuren ging omdat ik hem graag zelf weer wou hebben, jarenlang totaal onvindbaar. De hernieuwde kennismaking bevalt meer dan uitstekend, en dat geldt dus ook voor de andere titels. Na al die jaren nog steeds prachtige muziek.

• Harold Budd – The Serpent In Quicksilver/Abandoned Cities – Hannibal HNCD1494ADV
• Harold Budd – The White Arcades – Hannibal HNCD1491ADV
• Harold Budd – By The Dawn’s Early Light – Hannibal HNCD1506ADV