Jonathan Byrd lijkt steeds beter zijn draai te vinden met zijn muziek. Begonnen als rocker ging hij steeds meer de folkkant op, waarbij de rock steeds doorklonk. Zijn vorige plaat was een mooie mix van rock en folk, maar nu lijkt hij zich nergens meer iets van aan te trekken en arrangeert hij de liedjes gewoon zodat ze optimaal tot hun recht komen.

Dus begint hij met een paar mooie trage, tragische liedjes. Het titelnummer van de cd is een juweeltje, het tweede is een treurig junkieliedje, en eigenlijk ademt de hele cd een grote droefenis en treurnis uit. Of het nu gaat om een eenvoudige overpeinzing of om het trieste verhaal van Diana Jones, Byrd blijkt nooit het zonnetje in huis te zijn, maar vertelt zijn verhalen overtuigend en met passie.

Dat betekent dat hij een zwaar melancholieke maar prachtige plaat heeft gemaakt, samen met zijn muzikantenmaatjes Corin Raymond (die samen met Byrd het titelnummer en het prachtige May The River Run Dry schreef en die ergens een tweede zangpartij voor zijn rekening neemt) en Chris Bartos, die alle instrumenten bespeelt die Byrd zelf niet bespeelt en die alle andere tweede stemmen doet.

De enige aanmerking op dit groeidiamantje is dat hij maar een half uurtje duurt. Nu is dat, toegegeven, wel een erg intensief half uurtje.

Het hoesje past overigens perfect bij de muziek:

eenzaam landschap...