Andrew Calhoun is de muziekarchieven ingedoken en maakte met een stel vrienden en collega’s een album dat nog het beste vergeleken kan worden met Harry Smith’s Anthology. Smith verzamelde authentieke opnames uit de jaren dertig die hij op een paar platen bij elkaar zette, Calhoun verzamelde oude spirituals, shout songs, gevangenisliedjes en zeldzame seculiere liedjes uit de Afrikaans-Amerikaanse folktraditie en ging ze opnieuw opnemen. Dat is een riskante onderneming, maar Calhoun heeft een fantastisch stuk werk verricht.

Het fantastische van Bound To Go is, dat hij al die liedjes heeft opgenomen met een zo kaal mogelijke bezetting, en dat ze absoluut authentiek klinken. Nummers duren soms maar een halve minuut, maar ze klinken allemaal zo intens alsof ze gisteren geschreven zijn, speciaal voor deze uitvoerenden. Indrukwekkend.

En dat niet alleen. Het zijn ook nog eens stuk voor stuk liedjes die je meteen raken en die je  vervolgens ook bijblijven. Er staan een paar bekende klassiekers op, maar van de vijfendertig liedjes die je hier hoort is een groot deel onbekend. Verbazingwekkend genoeg, want het ene liedje is nog beter dan het andere. En dat geldt ook voor de artiesten die je hier hoort. Behalve Andrew Calhoun en Richard Shindell zaten er voor mij weinig bekende namen tussen, terwijl de uitvoeringen zonder uitzondering fantastisch zijn. Een absolute aanrader.