In 1989, een paar maanden voor zijn dood, maakte Leonard Bernstein met het Londense Symfonieorkest een live opname van zijn Candide, naar het boek van Voltaire. Candide is een klassiek gecomponeerd stuk, dat je eigenlijk geen opera kunt noemen, maar dat er wel dicht in de buurt komt. Bernstein presenteert hier een concertante uitvoering met legendarische oudgedienden als Christa Ludwig en Nicolai Gedda, en Jerry Hadley, June Anderson en anderen.

De muziek is, zoals wel vaker bij Bernstein, ergens tussen klassiek en pop te plaatsen, en hoewel Candide iets minder licht lijkt dan zijn West Side Story is er nog steeds genoeg te lachen. Maar het is vooral de oude meester zelf die in deze registratie indruk maakt. Hij houdt een introductie waarin hij kans ziet zichzelf met een behoorlijk stuk zelfspot neer te zetten, en dat doet hij tijdens de uitvoering nog een paar keer. Dat is indrukwekkend, aandoenlijk, en vooral ook erg leuk.

De kans dat je bij het bekijken van deze unieke Candide niet minstens één keer in de lach schiet is te verwaarlozen. Leuk dus, maar ook muzikaal zeker de moeite waard. De teksten mogen dan een raar samenraapseltje zijn (niet alleen Voltaire droeg bij, maar ook Lillian Hellman, Bernstein zelf en de vaak scherp en giftig schrijvende Dorothy Parker), ze zijn wel allemaal zeer to the point, en, nogmaals, heel grappig. Wat mij betreft een van de klassiekers van de twintigste eeuw, ergens in het schemergebied tussen pop en klassiek, zeker in deze versie.

• Leonard Bernstein – Candide – Deutsche Gramophon