De Keltische kroeg in de titel van deze cd verwijst naar een Ierse pub in België. Paul Oorts is een Belg, Karen Ashbrook een Amerikaanse van Ierse afkomst. De twee vonden elkaar in de Keltische muziek, en voegden er nog wat vanuit hun eigen achtergrond aan toe. Zo begint deze plaat met een Bretonse dans, wordt er vervolgd met wat Ierse reels, waarna er naadloos een musette tussengevoegd wordt om over te stappen op Belgische jigs. De cd sluit af met een “Napoleon Suite” van ruim een kwartier. Het klinkt allemaal op het eerste gehoor erg traditioneel, maar in elk nummer gebeurt ook wel iets dat je aandacht trekt en dat de traditie voorbij gaat. De musette bijvoorbeeld wordt gespeeld op een Italiaanse mandoline en een Ierse doedelzak. Door de accordeon in dat nummer door de doedelzak te vervangen gebeurt er iets bijzonders, en het is de verdienste van de twee musici dat dat bijzondere iets magisch krijgt.

We krijgen hier een uur muziek voorgeschoteld, die met overduidelijk plezier gespeeld wordt. Ingehouden, dat wel, al wordt er virtuoos en toch heel soepel gespeeld. Zelfs de “hammered dulcimer”, een instrument dat op een heel suffe manier als ultiem new-age-instrument kan worden ingezet, wordt hier mooi scherp gespeeld. Ashbrook en Oorts blijven dicht bij de traditie, maar weten er spannende dingen mee te doen. Mooie dingen ook. Op momenten hou je bijna je adem in omdat de muziek ook een melancholie uitstraalt die toch vrij zeldzaam is. Bij dit type muziek heb je te vaak te maken met “vaklieden” die technisch perfect werk afleveren dat maar niet bij je wil binnenkomen. Hier hebben we te maken met kunstenaars, die de traditie op een hoger plan tillen door er met het nodige fingerspitzengefühl gevoel in te leggen. Mooimooi.