Spaans en Engels wordt er gezongen op dit album van de band Los Cenzontles, die Mexicaanse muziek als uitgangspunt hebben genomen en die daar vervolgens hun volstrekt eigen draai aan geven. Soms klinkt het dan, met een steelgitaar, als pure country, soms traditioneel Mexicaans, en regelmatig hoor je een rootsy rockbandje. De groep is ontstaan vanuit het Los Cenzontles Mexican Arts Center dat je aan de westkust van de VS moet plaatsen, in San Pablo, bij San Francisco en het was in eerste instantie vooral de bedoeling de Mexicaanse tradities te bewaren door het spelen van Mexicaanse rootsmuziek. Dat is, om het onbeleefd te zeggen, een beetje uit de hand gelopen, want er is met deze band iets ontstaan dat verder gaat dan alleen het conserveren van traditionele Mexicaanse muziek.

Op dit album spelen ze bijvoorbeeld geen traditionele nummers, maar eigen materiaal, en die zelfgeschreven nummers klinken meer dan voortreffelijk. Los Lobos’ David Hidalgo speelt als gastmuzikant gitaar op twee nummers die meteen gaan rocken, en Bobby Black is de gast die steelgitaar speelt, waar Bill Evans ook nog een keer banjo aan toevoegt. Al met al is het daardoor een mooie fusieplaat geworden, die weliswaar stevig in de Mexicaanse tradities geworteld is, maar die tegelijkertijd stevig in het Amerika van nu staat, met rock en country om het zaakje mooi te kruiden. Een fraai stuk muzikale integratie, zou je kunnen zeggen. Het mooiste is dat het zulke mooie muziek heeft opgeleverd.