Geert Chatrou is wereldkampioen kunstfluiten, en hij maakt de ene na de andere verbluffende plaat. De vorige, Chatroubadour, met Ocobar, was al een juweeltje, op de nieuwe dubbelaar, Ornithology, laat hij horen dat hij werkelijk alles kan fluiten. En dan bedoel ik ook echt alles, van klassiek tot jazz, van cajun tot serieus hedendaags, en dat alles perfect virtuoos gefloten. Met de mond welteverstaan.

Okee, dat klinkt allemaal erg indrukwekkend, maar is het muzikaal ook een leuk album geworden? Daarop kan alleen maar een zeer volmondig en enthousiast “ja” volgen. Dat heeft voor een deel te maken met de begeleiders die Chatrou wist te recruteren. Dat zijn allemaal op hun gebied professionals, waardoor een klassiek stuk niet klinkt als een jongen die aardig kan fluiten, maar als een volwaardig klassiek stuk dat toevallig gefloten wordt. En denk dan niet alleen aan het vrolijke Badinerie van Bach of Alla Turca van Mozart, maar luister vooral ook eens naar Ravel’s Kaddish, een dodenzang die hier met veel respect en indrukwekkend gefloten wordt, begeleid door een sobere piano. Dan blijkt “gewoon fluiten” je ineens een brok in de keel te kunnen bezorgen.

Chatrou durft nog veel meer klassiekers aan, van onder meer Vivaldi en Debussy, maar zijn smaak is veelzijdig, en dus hoor je ook een paar composities van Astor Piazzolla, maar ook Hollandse liedjes die zonder woorden hier alleen maar aan zeggingskracht lijken te winnen. Henny Vrienten, Theo Nijland en Joost Belinfante zullen wel even verbaasd hebben opgekeken, maar ik vermoed dat ze aangenaam verrast waren toen ze hun liedjes hier terughoorden.

Chatrou durft ook jazz aan – het album dankt zijn titel aan Charlie Parker’s Ornithology, en dat klinkt al bijzonder. Op de tweede cd horen we een compositie van Michiel Braam, Het Gemoed, waarin we Chatrou ruim een kwartier in absolute topvorm avantgardistische serieuze muziek horen fluiten. En hij blaast je volledig van je stoel.

Op die tweede cd staan nog een paar verrassingen, waaronder een drie minuten durend animatiefilmpje waarin Chatrou variaties op Slaap Kindje Slaap fluit. Ondertussen zie je onder meer een schaap knettergek worden. Heel leuk. Er staat ook een documentaire van een half uur op waaruit onder meer blijkt (maar dat was eigenlijk al duidelijk) dat Chatrou het fluiten heel serieus neemt. Fluiten in een bar doet hij niet, maar we zien hem onder meer wel in een complete operasetting Vivaldi fluiten in een achttiende eeuws kostuum, maar ook met de plaatselijke fanfare. We zien hem ook in de opnamestudio, en tussendoor horen we hoe het begon, met een kampioenschap fluiten in Amerika, dat Chatrou tot zijn eigen verbazing won.

Wat uit deze cd’s in ieder geval duidelijk wordt is dat Chatrou niet alleen zuiver en snel kan fluiten, maar dat hij ook kan improviseren, en dat hij met gevoel kan fluiten. Mooi mooi.