Soms wordt een muzikant zo gegrepen door een bepaalde muziekstijl dat hij zich daar met volle hevigheid op stort en muziek in dat genre gaat maken die nog bijna feller en vlammender is dan het originele werk.

Henk de Kat en Hans de Vries vielen lang geleden als een blok voor de muziek uit Louisiana die bekend staat als zydeco, of cajun blues, en je kunt op de cd die ze met hun band Les Chats Cadiens maakten horen dat de liefde bijna passie is. Dat hoor je niet alleen aan de muziek die ze maken, maar ook aan de teksten die ze schrijven, want in veel van de liedjes gaat het juist over de liefde voor deze muziek. Misschien wel het mooiste nummer op dit album is Clifton’s La-la, een ode aan een van de grootmeesters van de zydeco, Clifton Chenier.

Henk de Kat schreef bijna alle nummers, zingt en speelt de accordeon, Hans de Vries speelt mondharmonica, Willem van Dullemen zingt en speelt gitaar en Jeroen Elfferich drumt. Samen spelen ze een vorm van zydeco die aan de ene kant lekker fel is, zonder al te eerbiedig in de traditie te blijven hangen, en die aan de andere kant, door de niet geheel accentloze zang, iets heel gemoedelijks en knus heeft.

Het is ook wel erg leuk om in de cajunstijl een nummer over de elfstedentocht langs te horen komen. Het geeft aan dat Les Chats Cadiens hun volstrekt eigen vorm van zydeco bedrijven, waarin niet alleen plaats is voor de traditionele Franse fiddle, Afrikaanse ritmes en de Duitse accordeon, maar ook voor gitaarblues en texmex, terwijl je daarnaast ook steeds hoort dat er Nederlanders aan het werk zijn, zonder dat dat afbreuk doet aan de passie waarmee hier muziek gemaakt wordt.

Je hoort ook een paar gasten, zoals de fenomenale fiddler Pauline Groenedijk, en blazers die op de juiste momenten nog wat meer kleur geven aan het geluid van de band. Dat geldt ook voor de dobro en de slide die ineens opduiken. Het genre zydeco wordt op deze manier flexibel benaderd, met als resultaat een energieke, lekkere plaat waarin heel veel samen komt.
Een juweeltje.