We hebben hier al eerder enthousiast over de cd’s van Chuck Brodsky geschreven. Brodsky is een echte verhalenverteller, die van de kleinste gebeurtenissen in zijn leven nog een prachtig diep liedje weet te maken. Hij heeft aan een kort gesprekje met een man die pruimen verkoopt al voldoende voor een ontroerend verhaal. We hadden stiekem ook het vermoeden dat Brodsky voor een publiek wel eens volledig tot zijn recht zou komen, en op zijn nieuwe cd, Two Sets, blijkt dat ook.

Brodsky heeft het talent met sommige liedjes een hele zaal een brok in de keel te bezorgen, terwijl ze bij het volgende nummer bulderen van het lachen. De tweede set begint met zo’n nummer, Take It Out Back, waarin beschreven wordt hoe de zanger zijn afval ergens in het bos of in de rivier dumpt. Als het publiek aan het eind vreselijk moet lachen verzucht hij dat zij de ironie in ieder geval begrijpen, waarna een verhaal volgt over een bluegrassduo dat ditzelfde nummer ook opnam, en die een e-mail kregen van een “fan” die ernstig teleurgesteld was – “What was this Chuck Brodsky thinking?” en die het vervolgens heeft over kinderen op slechte ideeën brengen enzovoorts. En ook daar kan dít publiek gelukkig wél om lachen.

Aan het eind van de eerste set kun je ook goed horen dat Brodsky het heerlijk vindt voor publiek te zingen, want na een opmerking over het feit dat er maar één wc is, en de constatering dat er flink doorgedronken werd zingt hij dat ze vooral niet moeten denken aan rivieren of aan stromend water, en gaat hij pesterig aan het eind Mississippi spellen, met pee pee aan het eind. Oké, het is op dat moment niet echt van een literair niveau, maar wel vreselijk grappig. En grappig is hij vaker, als hij bijvoorbeeld een café waar je in de ene helft wel en de andere helft niet mag roken vergelijkt met een zwembad waar je in de ene helft wel en de andere helft niet mag plassen.

Maar als gezegd, Brodsky weet je ook een brok in de keel te bezorgen, met bijvoorbeeld een liedje over een excentrieke vrouw die heel stilletjes een kind de fluit bezorgt waar ze al maanden van droomt. Of het prachtige Letters in the Dirt, over een van de eerste zwarte basketballers die uitge”boe”d werd door het publiek en die in het zand met grote letters BOO terugschreef. Hier wordt zeer nadrukkelijk en toch subtiel stelling genomen tegen elke vorm van racisme. Mooi.

Een cd van Brodsky is altijd goed, want hij weet altijd weer te verrassen met fraaie liedjes, maar hier wist hij me nog meer te raken als anders. Een bijzondere plaat, en een absolute aanrader.