We waren al een hele tijd zeer gecharmeerd van Colin Linden op cd, en Linden als producer van anderen. Toen bleek dat hij op het Asser festival Take Root zou optreden waren we dan ook meteen van de partij, zeker omdat dit het eerste en enige optreden was dat hij in Europa gaf. De organisatoren van het festival waren blijkbaar ook echte fans, want ze hadden Linden maar liefst twee keer op het programma gezet – eerst solo in de Acoustic hall, en later met zijn band in de grote zaal. Dat bleek een uitstekende ingeving te zijn.

Linden’s laatste albums Easin’ Back To Tennessee en Southern Jumbo hadden al laten horen dat de man nog steeds met elke plaat beter wordt, dus we waren heel benieuwd of hij het ook op podium waar kon maken. Voor zijn solo-optreden had hij drie gitaren klaargezet, en toen hij begon te spelen hoorde je overal in de zaal de monden van verbazing openvallen. Dat had ik al eens eerder meegemaakt bij Richard Thompson, die zijn gitaar ook als een volledige band kan laten klinken, maar Linden blijkt zelfs nog beter en veelzijdiger te zijn. Zijn albums klinken, als je ze vergelijkt met dit soloconcert, eigenlijk een beetje als een slap aftreksel.

Linden speelt niet alleen fantastisch gitaar, hij zingt ook zeer overtuigend. En bovendien weet hij zijn publiek mooi te bespelen – een razendsnel, razendknap uptemponummer wordt gevolgd door een treurige slepende ballad, en elk nummer wordt op een verrassende manier afgesloten, waardoor je als publiek steeds op het puntje van je stoel zit. Hij geeft zich met elk nummer volledig, maar na afloop heeft hij de houding van een blij kind dat uitroept: “leuk hè?”. Daardoor springt de vonk van zijn enthousiasme makkelijk over naar het publiek

Een uur later in de grote zaal het tweede optreden van Colin Linden, nu met “band” – een drummer en een bassist. Ook voor een grote zaal bleek Linden meer dan uitstekend uit de voeten te kunnen, met iets steviger materiaal. Een uur lang stevige bluesrock van absoluut topniveau, van een muzikant die er duidelijk bijzonder veel zin in had, en die zich ook overduidelijk zeer goed thuis voelde voor een groot publiek. Zijn enthousiasme werkte behoorlijk aanstekelijk, want over zijn optreden werd lang nagepraat. Wat Linden vooral ook zo bijzonder maakt is dat hij subtiliteit en gelaagdheid aan de blues weet toe te voegen zonder ook maar een moment het pure rauwe bluesgevoel los te laten. Als je Linden één keer live hebt gehoord vind je iemand als BB King vanaf nu maar een platte houthakker.

Dit waren zijn eerste en enige optredens in Europa, dus we kunnen de organisatoren van Take Root zeer dankbaar zijn. En nu maar hopen dat Linden zeer snel weer de oversteek maakt.

• Colin Linden’s site

PS We hebben stiekem Linden’s spiekbriefje na afloop van zijn soloconcert van het podium geplukt. Op de ene kant schijnt de viltsift van de andere kant er helaas doorheen, maar ik vond het toch een mooi aandenken aan een fantastisch concert.