Het concert van Corrientes Cinco (y Milagros Lopéz) op 1 juni 2007 in de Oosterpoort in Groningen was het laatste concert dat ze gaven met bassist en drijvende kracht Rudi Voordes. Doordat iedereen wist dat Voordes ernstig ziek was (hij zou een paar weken later overlijden) heerste er een merkwaardige emotionele sfeer, en ik dacht dat ik daardoor tot tranen toe geroerd werd door de muziek.

Op 23 september gaf het orkest een optreden in Museum de Buitenplaats in Eelde, in de museumzaal, en bij het tweede nummer liepen de tranen me weer langs de wangen. Het orkest is heel goed, en weet juist de melancholieke kant van de tango volledig tot zijn recht te laten komen, maar het is vooral de zang van Milagros Lopéz die direct en precies je hart raakt. Het resultaat is kippenvel, en tranen die langs je wangen stromen. Lopéz is geen jonge, flitsende meid, maar ze gaat staan, begint te zingen, en het is raak. Een hele zaal wordt stil.

De band die haar ondersteunt valt overigens ook niet te onderschatten, want zowel de bandoneonist als de violiste kunnen zowel pittig als zeer subtiel spelen. De nieuwe bassist deed het overigens ook meer dan voortreffelijk, net als de pianist, die precies de goede tango-aanpak heeft, waardoor de muziek continu onder spanning lijkt te staan. Weergaloos.

De liedjes die verantwoordelijk waren voor het kippenvel waren overigens een liefdesliedje en een liedje over een gek. Lopéz leidt elk liedje in met een Nederlandse “inhoudsopgave”, maar ik vermoed dat zelfs als ik niet zou weten waar de liedjes over gaan de tranen spontaan zouden gaan stromen.

Kijk op hun site naar de concertagenda, ga naar het eerstvolgende concert en laat je overrompelen. Je zult er geen spijt van hebben.