The Howlin’ Brothers is een verbijsterende band, want je denkt dat je naar een complete, uitgebreide stringband of jugband zit te luisteren, maar je blijkt steeds naar slechts drie mannen te luisteren, die op een onvoorstelbaar prettige rock ‘n’ rollmanier rommelig met elkaar muziek staan maken. Bedrieglijk rommelig, want ze luisteren ontzettend goed naar elkaar, en de solo’s die ze samen spelen worden steeds beter als je ze vaker beluistert.

En ondertussen gooien de heren met alle gemak van de wereld stringband, jugband, bluegrass, blues, jazz, bluesrock, skiffle, ragtime, folk en swamprock door elkaar en maken er hun eigen aanstekelijke Howlrock van. Geweldig. Luister maar eens wat ze met Muddy Waters’ My Dog Can’t Bark doen, of met Julia Bell Swain van John Hartford. Ook doodgespeelde traditionals als Take This Hammer krijgen hier een vlammende bewerking waardoor je rechtop gaat zitten, maar het merendeel van de liedjes schreven de heren zelf, en ze leverden het ene briljantje na het andere af.

Ian Craft speelt mandoline, viool en verbluffend slidebanjo, Jared Green speelt gitaar en mondharmonica, Ben Plasse speelt contrabas en soms banjo, en zingen doen ze alledrie. Op Big Time doet er nog een gast mee, maar verder hoor je alleen deze drie.

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.