De eerste vijftien seconden van Mac Johansson’s album New Sweden denk je dat je naar de zoveelste Dylan zit te luisteren, maar die indruk wordt snel rechtgezet. Luister maar naar het eerste fragment dat je hier kunt beluisteren. Johansson zal Dylan zeker tot zijn inspiratiebronnen rekenen, net als bijvoorbeeld Tom Waits, maar zijn vorm van Americana is toch authentiek genoeg om op eigen benen te staan, en dat heeft puur met kwaliteit te maken.

Johansson schrijft om te beginnen sterke liedjes. Dat is al een uitstekend uitgangspunt. Dan heeft hij zelf een prettige zangstem, en heeft hij een paar uitstekende tweede en derde stemmen geregeld. Samen met de inventieve en verrassende arrangementen levert dat een album op dat op het eerste gehoor misschien niet spectaculair klinkt, maar dat wel degelijk een topper is in het singer/songwriters-genre. Mooie liedjes, en dan zo gearrangeerd en uitgevoerd dat je er elke keer weer wat nieuws in hoort – wij tekenen ervoor. En we raken er gemakkelijk verslingerd aan, moeten we bekennen. Want ondanks de geraffineerde arrangementen houdt Johansson ook de blues vast, het oergevoel, de melancholie, de ruwe randjes. Een groeiplaatje. Mooi.

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.