Martin Harley is een blues-Americana singer/songwriter die bloedstollend mooie liedjes schrijft, die met passie en overtuiging zingt en die ook nog eens overweldigend mooi slidegitaar speelt op een honderd jaar oude Weissenborn (dat is een Hawaiiaanse akoestische schootgitaar). Een tijd geleden kwam hij tijdens een festival bassist Daniel Kimbro tegen, en na even inspelen gaven ze samen een concert van ruim een uur, dat voor een groot deel geïmproviseerd was. Dat klikte dus wel echt tussen die twee, en het leidde meteen tot een intensieve samenwerking en een eerste cd.

Static in the Wires is hun tweede album samen (en Harley’s zevende plaat) en het is een werkelijk adembenemend goed album geworden. Er staat geen enkel zwak nummer op, dat om te beginnen, en als ik je zeg dat dobrospeler extraordinair Jerry Douglas, die in één nummer als gast aantreedt, wat zwakjes afsteekt tegen het gitaarspel van Harley, dan weet je waarschijnlijk wel genoeg. De liedjes zijn overigens allemaal door Martin Harley geschreven.

Naast de bas van Kimbro en de slide-gitaar van Harley horen we ook nog de fantastische drummer Derek Mixon (Sam Lewis, Chris Stapleton) en pianist Micah Hulsher (Alabama Shakes), maar het is de zang van Harley en vooral ook dat fenomenale gitaarspel waar ik regelmatig met open mond naar zit te luisteren. Het album eindigt bijvoorbeeld met Mean Old City Part 2 (het eerste deel staat overigens niet op de cd), dat ruim zeven en een halve minuut duurt en dat eindigt met een zeldzaam brokje weemoed, verpakt in ongewoon en adembenemend subtiel gitaarspel. Daarom laat ik bij uitzondering drie fragmenten uit dat ene liedje horen om een idee te krijgen. En dan hoor je de mooiste stukjes nieteens, kan ik je vertellen. Daarvoor moet je dan de cd maar aanschaffen!

• Martin Harley & Daniel Kimbro – Static in the Wires – Del Mundo Records

Luister hier naar een paar fragmenten: