Waar deze band haar naam vandaan heeft weet ik eigenlijk niet, maar de vier bandleden zijn geen broers van elkaar, en ze heten zelfs geen van allen Mulligan. Ross Newell is de man waar het in dit kwartet om draait – hij schreef de ijzersterke, verhalende liedjes, hij neemt de leadvocals voor zijn rekening met zijn prettige warme stem en hij speelt gitaar. De andere bandleden zingen alledrie ook, en bespelen daarnaast de bas (Ben Leininger), drums en percussie (Greg Deluca) en viool, viola, mandoline en mondharmonica (Gram Rea).

Ze komen uit de zuidelijke staten Alabama en Louisiana en brachten in 2013, vrij snel nadat ze begonnen, een debuutplaat uit die meteen de aandacht trok van Steve Berlin, saxofonist en pianist bij Los Lobos en producer. Hij nodigde de band uit in zijn studio in Portland, Oregon hun tweede album te komen opnemen. Vandaar de titel Via Portland. We laten hier vrij willekeurig een paar fragmenten uit dit sterke album horen, uit het eerste, het laatste en het middelste nummer, maar als ik eerlijk ben zijn dat nieteens de sterkste nummers.

Je hebt naast deze drie bijvoorbeeld ook nog de zydeco Louise, of de fraaie ballad Calamine, en het heerlijk weemoedige The Road That Leads Me Home. Eigenlijk staat er geen enkel zwak nummer op dit album, en sterker nog – bij elke draaibeurt worden de nummers beter. Een ouderwets groeiplaatje dus, en een echte aanrader. Een band ook om te blijven volgen.

Luister hier naar de drie fragmenten:

The Mulligan Brothers zijn begin 2016 in Nederland en België. Mis ze niet:

  • Maandag, 8 februari – TBA / Utrecht
  • Dinsdag, 9 februari – TBA
  • Donderdag, 10 februari – De Werf / Hauwert
  • Donderdag 11 februari – TBA
  • Vrijdag12 februari – VanSlag / Borger
  • Zaterdag 13 februari – Spirit of 66 / Verviers (BE)
  • Zondag 14 februari – TBA / Nijmegen