Vrijwel alles wat er op het Canadese platenlabel Northern Blues verschijnt is de moeite waard. Je zou zelfs kunnen zeggen dat het label een broeinest is van de nieuwe blues, de blues die bewijst dat subtiliteit en raffinement niets af hoeven doen aan het oergevoel van de blues. Dat wordt weer treffend bewezen met de cd Hungry Ghosts van Doug Cox en Sam Hurry. Cox is een meester op de dobro en de slidegitaar en Hurrie speelt al net zo meesterlijk op allerlei gitaren.

Al wordt er op dit album virtuoos gitaar gespeeld, het klinkt nergens als een vertoon van virtuositeit. Integendeel zelfs. We krijgen het gevoel dat we stiekem mogen meeluisteren met twee vrienden die puur voor hun eigen plezier samen zitten te spelen, met af en toe wat gasten. Dat levert een zeer ontspannen plaat op, maar tegelijkertijd een plaat waar ontzettend veel op te beleven is. De muziek is zo onnadrukkelijk subliem dat je de neiging hebt er aan voorbij te gaan, maar als je beter luistert bevat dit album het ene juweeltje na het andere. Beide muzikanten zijn geen echt opmerkelijke zangers, maar er wordt wel zo overtuigend gezongen dat je er behoorlijk aan gehecht raakt, na een aantal keren draaien. Bovendien dringt in eerste instantie, door de relaxte manier van zingen, niet goed tot je door dat de teksten soms wel degelijk behoorlijk scherp en kritisch zijn. Luister maar eens naar Fear, dat gaat over de manieren waarop ons tegenwoordig angst wordt aangejaagd. Op andere momenten zijn de heren juist heel grappig, zoals in Beware of the man (who calls you bro) of in het Son Housenummer Grinning in your face. Soms worden nummers bijna onherkenbaar door de Cox/Hurry-aanpak. Luister maar naar het Stonesnummer No Expectations, dat hier tot op het bot wordt uitgekleed, waardoor het mooier dan ooit klinkt, zonder ook maar iets aan kracht in te boeten. Dat geldt ook voor Duane Allman’s Little Martha, dat hier een ingetogen akoestische uitvoering krijgt waar je ademloos van bewondering naar zit te luisteren. Maar ook de eigen nummers van Cox en Hurrie zijn fantastisch, vooral de overweldigend mooie instrumentale uitsmijter Red Haired Raga.
Al met al een geweldige cd vol ontspannen knusblues, die na een tijdje toch behoorlijk onder je huid kruipt. Een verslavend album.