Andrew Cronshaw’s muziek omschreven we hier eerder als onthaastingsmuziek, en het klopt nog steeds dat je de tijd moet nemen voor de ingehouden, ingetogen muziek van deze unieke componist, hoewel hij ook fors aan kan zetten. Luister maar eens naar het begin van Fujaruk, waarmee hij toch wel even stevig de aandacht weet te pakken. Ik ben altijd wat huiverig om fragmenten te laten horen uit composities als het titelnummer van dit album, The Unbroken Surface of Snow, dat ruim een half uur duurt, en waarin heel geleidelijk en subtiel een spanningsboog wordt opgebouwd en vastgehouden. Daar kun je niet ongestraft fragmenten van 45 seconden uit knippen. Toch laat ik wat horen, met deze waarschuwing erbij, maar je krijgt dan toch een beetje een idee van wat voor muziek je hier kunt verwachten.

Onthaastingsmuziek dus, op elektrische citer, op fluiten, op fujara, kantela en drone, op de Armeense duduk (die bespeeld wordt door Tigran Aleksanyan), basklarinet en sopraansax (Ian Blake) en zang van Sanna Kurki-Suonio. Een internationaal gezelschap dus, en je kunt hier dan ook gerust van een bijzonder soort wereldfusie spreken, al kun je ook spreken van een tijdloze, grenzenloze muziek die zich nergens laat inlijven. Een open en aandachtige geest en gevoel voor muziek is voldoende voor een klein uur intens genieten.

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.