Wat is dat toch met cellisten? Het lijkt wel of dat instrument tot wat meer avontuur uitnodigt dan andere muziekinstrumenten. We kennen al YoYo Ma, die zich uitgebreid buiten de klassieke paden heeft begeven, en nu is er David Darling, die ook muzikaal op avontuur gaat, met verrassende resultaten. Ik moet eerlijk bekennen dat ik in eerste instantie erg moest wennen aan de cd die Darling opnam met “The Wulu Bunun” – de Bunun is een Taiwanese bevolkingsgroep, en Wulu is het dorp waar de cd werd opgenomen.

Ik dacht, vooral door het vrij trage karakter van de muziek, eerst dat ik bij een new-age-experiment was terechtgekomen, en ging gewoon door met waar ik mee bezig was terwijl de muziek op de achtergrond doorkabbelde. Toch bleek het als achtergrondmuziek niet te werken. De muziek begon me zelfs wat te ergeren, terwijl ik de cd wel steeds opnieuw even opzette. Dat duurde net zolang tot ik me gewonnen gaf en er echt voor ging zitten en echt met volle aandacht ging zitten luisteren. Toen gebeurde het wonder – de muziek kwam volledig binnen.

In Taiwanese dorpen is zang belangrijk, en er wordt hier op een heel bijzondere manier meerstemmig gezongen. Prachtig, ook voor westerse oren, en als je bereid bent je erdoor mee te laten slepen. De cello van David Darling maakt het allemaal net nog een beetje mooier. Hij ondersteunt, accentueert en speelt tegenmelodieën op een manier die ervoor zorgt dat de zang nog beter tot zijn recht komt. Melodieus, melancholiek, met een simpel basisritme, maar ook spannend. En dat is nog het knapste van deze muziek – op het eerste gehoor lijkt het door te kabbelen, maar er zit wel degelijk een fraaie spanningsboog in. Ik merk nu, dat als deze muziek je dan eindelijk bij de kladden heeft, hij je niet snel loslaat. De geluiden van de vogels, apen, kikkers en zoemende insecten die rond het dorp zijn opgenomen passen perfect bij de zang en de cello, en zijn nergens storend. Een prachtige plaat, die volledig recht doet aan de indrukwekkend mooie samenzang van deze Taiwanese dorpsbewoners.

Het bijzonderste nummer is wel het bijna negen minuten durende Pasibutbut, dat geïnspireerd schijnt te zijn door bijengezoem. Het begint met een lage zoemtoon, waarna de andere zangers inspringen, en Darling die juist vrij hoog erbij komt en op het laatst de cirkel heel fraai rondmaakt. Dat stuk klinkt op de een of andere manier zeer modern, maar misschien betekent dat wel juist dat we hier een stukje universele muziek horen. Prachtig.

• David Darling & The Wulu Bunun – Mudanin Kata – Riverboat Records/World Music Network TUGCD1032