Voor de echte liefhebber van rootsmuziek is Delbert McClinton al lang een bekende. Ik ontdekte hem zelf pas kort geleden door een liedje dat hij zong samen met twee andere favoriete liedjesschrijvers en zangers, namelijk Lyle Lovett en John Prine. Even later kwam ik hem in allerlei lijstjes tegen in Rootsmuziektijdschriften. Zijn plaat Room to Breathe stond in verrassend veel jaarlijstjes als beste plaat van het jaar. Maar eens voorzichtig luisteren dus. Nou, dat “voorzichtig” kun je snel weglaten, want Delbert McClinton maakt dampende, stampende, stevige muziek waarbij je de volumeknop automatisch harder zet. Fantastisch, wat een muziek.

Van genres trekt Delbert zich niks aan. Je hoort country, je hoort blues, je hoort soul, en meestal in een unieke eigen Delbert McClintonmix. Deze plaat bleef ik maar draaien, en steeds weer op andere manieren. Het nummer Money Honey vind ik bijvoorbeeld veel en veel te kort, dat moet gewoon nog minstens een half uur doordenderen, dus dat werd op herhalen gezet. En hoe vaker je het dan hoort, hoe beter je ook hoort hoe geraffineerd en subtiel het allemaal in elkaar zit. En dat zonder ook maar iets aan kracht te verliezen. Een gitaaraccent wordt bijvoorbeeld aangevuld door een orgellick (op zo’n ouderwets vet orgeltje), en daaronder zit dan weer een andere gitaarlick die de boel weer versterkt of juist licht ontwricht. Onvoorstelbaar prachtig. En dan die ruige, maar toch zeer relaxte gruizige stem van McClinton. Mooi mooi.

Als je dan eens in het verleden duikt blijkt dat de man al zestig is en een hele reeks prachtplaten heeft gemaakt. Verbijsterende prachtplaten, mag ik wel zeggen, want ik heb tot nu toe (ik heb inmiddels ruim zes uur muziek van hem bij elkaar gesprokkeld) geen slecht nummer kunnen ontdekken. Het verbijsterende zit hem onder meer ook in het feit dat hij nummers van anderen oppakt waar niemand zich ooit eerder aan gewaagd had, omdat het erop leek dat de definitieve versies al gemaakt waren. Je denkt toch niet dat iemand “Please Please Please” van James Brown zou kunnen verbeteren? Of “Have a little faith in me” van John Hiatt? Of een klassieker als “Let the good times roll”?
Maar hij flikt het hem. Echt waar. Je moet het horen om het te kunnen geloven, maar hij doet het: hij maakt een nummer net een tikje ruiger waar dat moet, of een beetje dieper, of met net wat meer power, en je vergeet het origineel.

Met andere woorden: ga naar de winkel en beluister Room To Breathe van Delbert McClinton op de koptelefoon. Het moet al heel gek lopen als je hem niet na het tweede nummer al koopt.
Je kunt ook naar zijn site gaan om daar een paar nummers te luisteren of zelfs een complete videoclip te bekijken: www.delbert.com
Maar wees gewaarschuwd: een ernstige verslaving kan het gevolg zijn…