We missen Wannes van de Velde nog steeds, maar gelukkig wordt het leed wat verzacht door Didier François, die bij zijn Sjansons Patinées maar liefst vijf liedjes met teksten van Wannes presenteert. Dat is even puur genieten, want die teksten zetten, als altijd bij van de Velde, een ijzersterke melancholieke sfeer neer. Mooi. De melodieën van François passen perfect bij die teksten.

Didier François componeerde niet alleen de muziek, hij speelt ook de nyckelharpa, de basnyckelharpa en viool en leidt ook de band, die van begin tot eind op het scherpst van de snede speelt, waardoor de muziek continu buitengewoon spannend blijft. Scherp, maar ook altijd zwierig, lyrisch en melancholiek. De zangers dragen daar ook fraai toe bij – Patrick Riguelle is een perfecte zanger met een licht hese stem, Tom Theuns de ruwere, iets ongeschoolder klinkende stem en Neeka is de magnifieke loepzuivere zangeres die een extra dimensie weet toe te voegen.

De band is een snarenband, met naast François de onvolprezen Aurélie Dorzée op viool en viola, Lode Vercampt op cello en Peter Verhaegen op bas. Een schitterend gezelschap dat je op een meeslepende muzikale reis meevoert, met, na de liedjes van Wannes, als bloedmooi rustpunt de Gnossienne van Satie, dat we nog nooit zo mooi hebben gehoord als hier. Werkelijk adembenemend.

Na dit kernpunt volgt nog een sterk programma, waarin de muziek zelfs nog spannender en meeslepender wordt. Tom Theuns, Neeka en Yves Dardenne leveren hier de teksten, wisselend tussen Frans en Vlaams. Hier wordt wederom het onomstotelijke bewijs geleverd dat de innoverendste folk op dit moment uit België komt. Een absolute aanrader.