Toen we op een verzamelplaat met piratenhits een nummer van Dikke Leo tegenkwamen met de titel M’n Simmetje en de onvergetelijke tekst “Hup, zei m’n simmetje, daar gaat-ie weer, door de schoorsteen op en neer” dachten we dat we aangeland waren bij het absolute muzikale dieptepunt. Dat bleek een iets te voorbarige conclusie, want er blijken veel en veel meer vunzige, of op zijn zachtst gezegd dubbelzinnige liedjes te bestaan. In de rommelmarkt vonden we onlangs een single van Wilhelm Sauerkraut. Wie Knijpt er in m’n Doedelzak kan wat ons betreft voorlopig als het definitieve muzikale dieptepunt worden genoteerd. De reeks “piratenhits van artone” waarin dit pareltje verscheen grossiert overigens in dit soort wansmakelijke nummers. We vinden er bijvoorbeeld ook Janny en Fré met Zet Je Mast Omhoog.

Het merkwaardige is dat ik dit soort wansmaak nog wel acceptabel vind in bluesliedjes uit de jaren dertig, terwijl een tekst als “My Banana In Your Fruitbasket” natuurlijk net zo dubbelzinnig is. Chuck Berry ging later met “My Ding-A-Ling” voor mijn gevoel wél weer over de schreef. En dat heeft niets met preutsheid te maken, want geschokt ben ik niet snel. Het zijn vooral het zogenaamde ondeugende toontje (kijk ons eens stout doen!), de zouteloosheid en de domme platheid die me irriteren.