Django Reinhardt was een van de invloedrijkste gitaristen ooit. Daarnaast was hij de man die de Europese jazz tot grote hoogte bracht, en die de sound van de zogenaamde Gypsy Swing bepaalde. Zoals Bill Monroe de grondlegger was van de bluegrass, zo is Reinhardt de grondlegger van de Gypsy Swing. Dat had niet alleen met zijn jaloersmakend virtuoze gitaarspel te maken, maar ook met de samenstelling van zijn bands, met een gedreven slaggitarist en een fel swingende violist. De muzikanten die over de hele wereld de Gypsy Swing levend houden proberen meestal juist ook de sound van Reinhardt te pakken. Als het goed gaat doen ze daar vervolgens ook nog eens iets eigens mee. Hier een paar voorbeelden van Django-adepten die qua virtuositeit vaak niet aan Django kunnen tippen, maar die zijn muziek toch een stapje verder brengen.

Ismael Reinhardt – Gypsy Swing II

Dat Ismael Reinhardt zijn achternaam nadrukkelijk gebruikt is begrijpelijk, al is hij slechts in de verte familie van Django. Hij probeert nadrukkelijk in de Djangotraditie te blijven, maar is toch wat te licht, al bevat de cd een paar aardige nummers. Hij gaat pas echt in de fout als hij wil laten horen dat hij net als Sinatra kan croonen, want dat kan hij niet. Tenenkrommend. Hoewel dit de cd is die je als Django-fan het snelste uit de platenbak zou vissen is het de minste van de vier.

The Woodshedders – Some Live Tunes

The Woodshedders zijn zeer uitstekende maar net niet virtuoze muzikanten, die hier met enorm veel plezier samen een swingend feestje bouwen, waarbij de melancholieke ondertoon die Django ook zo mooi had altijd aanwezig is. De bezetting bestaat uit twee gitaren, een staande bas, een fiddle en een mandoline. Bovendien zingt Dwayne Brook lekker licht en los. Gelukkig geen Sinatra, maar zijn zang maakt dat dit klinkt als een plezierige soort van folk/jazz/swing. De sfeer van Django zit er goed in, maar ze maken hun eigen feestje, en dat doen ze heel goed.

Harmonious Wail – Gypsy Swing

Nog een Amerikaanse band die duidelijk door Django geïnspireerd is. Hier krijgt de mandoline een nog grotere rol dan bij de Woodshedders, waardoor het merkwaardig genoeg meteen ook Amerikaanser klinkt. Bovendien zingt Maggie Delaney-Potthoff als een echt Amerikaanse jazz-zangeres die ook nog eens met beide voeten in de klezmertraditie staat. Ook hier dus de nodige melancholie. Dit is misschien wel de interessantste cd van de vier – vijf kwartier relaxed gebrachte spannende muziek, die duidelijk de Djangowortels laat horen, maar verder ook heel duidelijk een eigen weg zoekt. Er wordt steeds zeer geïnspireerd gespeeld, waarbij de slaggitaar net als bij de andere gypsy swing-cd’s een niet te onderschatten rol speelt. Behalve gitaar, tenorgitaar, fiddle en bas horen we hier ook drums, congas en een accordeon, alles naadloos opgenomen in de gypsy swing. Mooi.

Maurizio Geri Swingtet – A Cielo Aperto

Maurizio Geri speelt gitaar in Banditaliana, de band rond Riccardo Tesi. Daarnaast speelt hij met zijn eigen Swingtet pure gypsy swing, waarbij de reguliere bezetting is uitgebreid met klarinet, vibrafoon en ook weer accordeon. Geri is wel degelijk een virtuoos op de gitaar, en doordat hij ook nog eens een geweldige band om zich heen verzameld heeft brengt hij de muziek van Django weer een stap verder. Mooie door elkaar geweven arrangementen, geïnspireerd spel en de Italiaanse achtergrond zorgen ervoor dat je hier bijna van wereldjazz kunt spreken. En voor de twee Django-nummers die je hier hoort hoeft de meester zich dit keer echt niet te gêneren. Ook hier is de muziek, zoals dat bij gypsy swing hoort, doortrokken van een niet opdringerige melancholie. Alleen jammer dat Geri hier niet zingt, want bij Banditaliana heeft hij bewezen naast een geweldige gitarist ook een fantastische zanger te zijn.