
donovan - beat cafe
Donovan werd in het begin van zijn muzikale carriëre de Engelse Dylan genoemd, en zelfs wel “the poor man’s Dylan”. Dat is een wat misleidende kwalificatie, want hij maakte in het begin weliswaar een paar protestliedjes waarbij hij zichzelf op de gitaar begeleidde, maar hij ging al heel snel zijn geheel eigen weg, en die liep bepaald niet synchroon met die van Dylan.
Donovan blonk al snel uit in het maken van verrassend mooie arrangementen. Zijn teksten werden er niet altijd helderder op, maar zijn muziek werd steeds relaxter en swingender, en hij was zo’n beetje de eerste die jazz en folk combineerde tot iets geheel eigens. Als je de muziek uit die jazzy folkperiode terughoort blijkt zijn muziek de tand des tijds verrassend goed te hebben doorstaan. Hij verzamelde ook altijd prima muzikanten om zich heen, als Jeff Beck en Jimmy Page, die er voor zorgen dat het allemaal nooit te soft werd. Hoog tijd dus voor een herwaardering van de psychedelische jazzy folkrock van Donovan.
Donovan loopt nu tegen de zestig en heeft zojuist zijn nieuwe cd uitgebracht. Met een zeer kleine bezetting weet hij net zo overtuigend jazz met folk en rock te mengen als veertig jaar geleden. Danny Thompson op bas en Jim Keltner op drums zijn allebei nog beter op dreef en swingen nog meer dan anders. Donovan zelf schreef vrijwel alle nummers en zingt en speelt gitaar. Producer John Chelew speelt daarnaast ook nog een fantastische partij op keyboards. Hier horen we Donovan op zijn puurst, en het sluit qua sfeer perfect aan bij de schrijvers van de beatgeneratie. Je zou deze plaat heel goed kunnen gebruiken als soundtrack bij de boeken van Kerouac, Ginsberg en Burroughs.
Wat je hier vooral goed hoort is dat Donovan altijd al veel inspiratie uit jazz putte. Hier is zijn jazzy kant dan ook net iets sterker dan vroeger, maar daar wordt het allemaal bepaald niet minder van.