Op de cd die bij het blad Sing Out! geleverd wordt stond een liedje van Don White dat ik niet meer kwijtraakte. Een prachtig, simpel liefdesliedje dat er alleen maar over gaat dat “liefde” in de kleine dingen zit. Dat liedje (I know what love is) was zo mooi dat ik op zoek ging naar meer, en dat leverde een paar zeer verrassende cd’s op. White blijkt niet alleen mooie, gevoelige liedjes te zingen, hij is ook een soort van gemoedelijke stand-up komiek, en op zijn cd’s vind je dan ook een aantal “verhalen” tussen de liedjes door.

Laat ik het maar meteen bekennen – ik heb in tijden niet zo vreselijk gelachen als met de twee cd’s waarvan je hiernaast de hoesjes ziet. En dan heb ik het over écht lachen. De bevrijdende volle lach die helemaal vanuit je buik komt. Heerlijk. En waar heeft hij het over? Over lastige pubers bijvoorbeeld, en over een man en zijn hond. Dat laatste is dan weer een liedje, waarbij hij het publiek zo ver krijgt dat de hele zaal als een hond tegen de maan gaat huilen. “Als ik jullie dit tien jaar geleden gevraagd had zouden de mensen die hier buiten langs lopen meteen alarm slaan, nu denken ze gewoon -“ach, een workshop huilen naar de maan”.

Het klinkt alsof het helemaal nergens over gaat, en het gaat ook bijna nergens over, maar dat is dan ook precies wat het zo leuk maakt. White heeft oog voor detail – luister maar eens naar het verhaal over zijn tienerdochter en je herkent universeel pubergedrag – en dat verwerkt hij in liedjes en verhalen die altijd knus en dicht bij huis blijven. Luister naar White en je realiseert je weer eens dat je eigenlijk overal wel om kunt lachen. Het ligt er maar net aan hoe je tegen de dingen aankijkt.

Verder kan White genieten van de kleine dingen, en ons duidelijk maken wat ze zo speciaal maakt. Lees dit fragment uit zijn laatste show, en je begrijpt, hoop ik, wat ik bedoel:

I sat in the chair with the phone in my hand and stared at the wall. Paul had hung up. I was dazed. It was too much to process right away. I could hear laughter rising up from the living room. My son and daughter were down there with their mom.

She has a great laugh, my wife. It’s these short, high pitch, staccato half-yelps. It always sounds beautiful to me but there is a particularly magnificent texture to it when she is laughing with her children. It’s a much warmer, fuller sound. It says, “This is the happiest I can ever be” to me. When I hear it, I get younger.  If I could hear my wife laugh with her children every day, I’d never grow old.

The telephone in my hand suddenly began to yak. It was that dreadful “I’m off the hook and I demand to be hung up immediately,” sound. It dragged me out of my reverent analysis of the sounds of laughter. I obediently did as my telephone commanded and then I went to bed.

Overigens brengt ook deze man zijn platen gewoon in eigen beheer uit.

• Don White – Brown Eyes Shine – Lumperboy Records
• Don White – Live in Michigan
• Alle cd’s van Don White zijn te bestellen bij cd freedom
• Kijk ook even op Don’s website