De Drie Dagen heette voorheen Les Trois Jours, maar sinds de contacten en de subsidie uit Frankrijk opdroogden zijn ze omgedoopt in de Drie Dagen. Het gaat hier om een bijzonder avontuurlijk klein festival in Groningen, georganiseerd door de onvolprezen stichting Prime, waar een programmeur zit, Marcel Roelofs, die een hele goede neus blijkt te hebben voor spannende, avontuurlijke avantgarde muziek.

De eerste avond stond dit jaar (2009) de Engelse drummer Sebastian Rochford centraal, die in de kleine zaal van de Oosterpoort voor een select publiek twee bands mocht voorstellen. Het begon meteen goed met Polar Bear, de band waar Rochford zelf de onmiskenbare spil van vormt. Zo schrijft hij vrijwel alle composities voor deze band zelf, terwijl Pete Wareham, die hier één van de twee saxofonisten is, in de andere band van de avond, Acoustic Ladyland, een zwaardere rol speelt. Naast de twee saxofonisten (de ander is Mark Lockheart) die elkaar op een spannende manier versterken staat er een acoustische dubbele bas op het podium (Tom Herbert) en is er een grote, indrukwekkende plek ingeruimd voor electronicatovenaar Leafcutter John.

Het mooie van muziek waarbij improvisatie een rol speelt is dat het live eigenlijk altijd leuker is dan op cd. Ik kan me een concert van Archie Shepp herinneren waar ik met open mond naar heb zitten kijken – al zijn platen vielen daarbij later in het niet, en zo verging het me met Polar Bear ook een beetje. Leafcutter John die op ballon (!) in duet gaat met saxofonist Lockheart, dat moet je gezien hebben om het te kunnen geloven. John en Rochford hadden overigens voortdurend oogcontact, en ook dat kon je onmiddellijk in de muziek terughoren. Hier stond een band te spelen die continu op het scherpst van de snede speelde met een mix van jazz, rock en electronica die gerust uniek genoemd kan worden. Op hun nieuwe cd, die van de zomer uitkomt maar die na het concert al te koop was, is een poging ondernomen om de sound van de band vast te leggen. Dat is goed gelukt, maar de band was live nog een behoorlijk stuk beter.

Na de pauze stonden drummer Sebastian Rochford en saxofonist Pete Wareham weer samen op het podium, nu met elektrische bassiste Ruth Goller en gitarist Chris Sharkey. De band heet Acoustic Ladyland (al was er weinig akoestisch aan). Punkjazz noemen ze het zelf, maar deze band miste de subtiliteit en de spanning van Polar Bear. Een stevige rockjazzband, die met veel energie speelt, maar net iets te veel van dik hout. Te grof, te weinig intensief samenspel. Wel een mooi contrast met Polar Bear, maar dit was uiteindelijk eerder een band voor een grote kroeg dan voor een concertzaal.

• Polar Bear – idem – Rub Recordings RRCDLP08