Ik heb al een zwak voor Dr John sinds zijn eerste plaat, die hij opnam in twee uur studiotijd die Sonny en Cher niet meer nodig hadden. Het resultaat was Gris Gris, een bezwerende, betoverende New Orleans voodooplaat die anders klonk dan alles wat te tot dat moment kenden. Op latere platen, zoals het meer dan voortreffelijke Gumbo, laat Dr John horen dat zijn muziek diepgeworteld is in de New Orleans Rhythm and Blues van de jaren vijftig en eerder. Hij mengt het met rock en jazz en blues, en blijft, mede dankzij die snerpende stem die al oud klonk toen hij nog maar een broekie was, indrukwekkende muziek maken. En van die naam, Dr John, kwam hij tot zijn ergernis nooit meer af, al wordt The Nighttripper tegenwoordig weggelaten.

Live is de dokter nogal wisselvallig, maar eind juli in Paradiso had hij een voortreffelijke band bij zich die zowel de harde New Orleanssound kon produceren als de swampy voodoosound van Gris Gris, zijn debuutplaat. Walk on guilded splinters klonk hier zelfs nog beter en onheilspellender dan op die klassieker. De dokter had om te beginnen een fantastische jazzy drummer mee, die ook de echte New Orleans-rolls kon spelen, en een geweldige bassist, dus de ritmesectie was topklasse. De gitarist was ondersteunend heel goed en als hij solo’s speelde in orde, en dat gold ook voor de saxofonist, die af en toe wel zijn door de bocht scheurende momenten had.

Al met al gaf Dr John met zijn band een memorabel concert, wat des te opmerkelijk was omdat hij nogal stram het toneel op kwam lopen, en de levenslange verslaving aan verboden snoepgoed hem aan te zien was. Maar op het moment dat hij achter de piano ging zitten was alles goed – een ongenadig pompende linkerhand en een swingende rechter, een stem waarmee je een telefoonboek doormidden kunt scheuren, en die gedreven band – een topconcert!
 

Een paar aanraders uit zijn discografie:

• Gris Gris
• Gumbo
• Desitively Bonnaroo
• Hollywood Be Thy Name
• Dr John Plays Mac Rebennack (solo)
• Goin’ Back To New Orleans