De eerste plaat van Wyatt, de band van Dennis Kolen, bevatte meteen al een nummer dat het in zich had een absolute klassieker te worden. Ik ben toendertijd vanwege dat ene nummer met een paar vrienden afgereisd naar het Oostgroninger dorp Meeden omdat de band daar in het dorpshuis op zou treden. Dat deden ze ook, voor een publiek van een kleine dertig man, maar het was een fantastisch optreden, en Dennis Kolen vond ik toen al de beste Nederlandse popartiest van de laatste decennia. Na een paar albums met Wyatt maakte Kolen een paar soloplaten die goed ontvangen werden, en nu is er het magnifieke Dutchboy, waarin Kolen opnieuw laat horen dat hij de perfecte popplaat kan maken, met fraaie meerstemmige zang, lekker gitaarwerk, fijne liedjes en een geluid dat zich kan meten met West Coastpopbands als de Eagles of Crosby Stills & Nash. Kolen weet bovendien hoe je een pakkend liedje moet schrijven, en bouwt er spannende stukjes in. Noem het Americana, noem het westcoastpop, maar hou er rekening mee dat Kolen zijn eigen sound heeft. Mooi.