David Olney is een zeer prima singer/songwriter in de traditie van Townes van Zandt en Guy Clark – kortom: hij staat garant voor intelligente, goede teksten en prima liedjes. Niet al zijn albums zijn even sterk. Hij heeft een paar keer een slordige producer gehad, en dan komen zijn liedjes helaas niet helemaal tot hun recht. Op zijn nieuwe album Dutchman’s Curve dat door Jack Irwin geproduceerd werd is alles weer eens perfect in evenwicht, en dan is het een puur genot naar Olney te luisteren. Hij heeft een aangename stem, schrijft als gezegd uitstekende liedjes en die liedjes worden hier steeds op een andere manier gearrangeerd, waardoor ieder liedje de behandeling krijgt die goed is voor dát liedje. Dat betekent dat Olney de ene keer vrijwel alleen door een mandoline begeleid wordt, dat er een andere keer een uitbundig doowopkwartet achter hem lijkt te staan en dat hij in nog een andere nummer tegen de rock aan zit te spelen. Het mooie is dat dat toch geen rommelig album heeft opgeleverd, maar juist een mooi uitgebalanceerde cd. Veel van de liedjes zijn door Olney zelf geschreven, soms samen met John Hadley. De twee covers op de cd zijn overigens net iets minder sterk dan zijn eigen liedjes. Dit is, als ik goed geteld heb, Olney’s drieëntwintigste album, en zeker niet zijn slechtste.

• David Olney – Dutchman’s Curve – Deadbeet Records DBR-103

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.