De dvd-serie The Guitar Artistry van Stefan Grossman’s label Vestapol is van een geniale simpelheid – je zet een gitarist in een kleine opnamestudio, laat hem een eigen keus uit zijn repertoire spelen en tussen de nummers door gewoon vertellen. Het leverde al een hele serie geweldige dvd’s op waarin een aantal grote gitaristen niet alleen laten horen waarin ze goed zijn, maar ook via anecdotes en een korte levensgeschiedenis inzichten verschaffen in verschillende muzikale werelden.

Stefan Grossman heeft voor zijn eigen bijdage aan de serie de formule een beetje aangepast, en eigenlijk is deze aflevering er alleen nog maar leuker van geworden. Grossman vertelt om te beginnen hoe hij als New Yorkse jongen gitaarles nam bij Reverend Gary Davis en hoe hij rondliep in het bruisende muzikantenmilieu van New York aan het begin van de jaren zestig, met een jonge Bob Dylan, Eric Andersen, Steve Katz en anderen. Hij vertelt, en laat vervolgens opnames zien uit het archief, niet alleen van hemzelf als jonge gitaarspeler (al is hij daar al verbazingwekkend goed, en opmerkelijk genoeg toen ook al een echte leraar die graag uitlegde hoe een liedje in elkaar stak en welke akkoorden hij gebruikte), maar ook van bijvoorbeeld de Even Dozen Jug Band, met een jonge Maria Muldaur en wat andere piepjonge muzikanten uit het New Yorkse milieu, die elkaar na sluitingstijd, als ze toch nog zin hadden om wat samen te spelen, vonden in de jugband muziek. Daar konden zowel de blues- als de folkmuzikanten elkaar vinden. Grossman zelf staat er uiteraard ook tussen, maar dit was toch wel een bijzondere verrassing. Verderop speelt hij ook nog samen met John Renbourn en met Duck Baker.

Grossman speelde nog een tijdje in The Fugs, verbleef even aan de westkust en ging naar Engeland, waar hij uiteindelijk twintig jaar zou blijven, omdat hij zich in het Britse folkcircuit als een vis in het water voelde. Hij werd met zijn unieke fingerpicking stijl daar ook zeer gewaardeerd (hij sloot bijvoorbeeld vriendschap met onder meer Eric Clapton, die zegt ontzettend veel van Grossman te hebben geleerd), en op deze dvd, die maar liefst tweeëneenhalf uur duurt, hoor en zie je ook waarom. De Britten waren wat minder gecharmeerd van zijn zang, maar Grossman is absoluut geen slechte zanger. The Guitar Artistry of Stefan Grossman is een schitterend overzicht van een indrukwekkend muzikaal leven. 

Nog even als extra aanbeveling: toen wij zaten te kijken zat er iemand op een andere plek in de kamer die alleen maar de muziek hoorde. Die vroeg: “Is dat één gitaar, die ik nu hoor?” Ja, dat was één gitaar, en dat is soms inderdaad ongelofelijk. Je moet het zien om het te kunnen geloven.