De Schotse fiddler Aly Bain bedacht ooit dat het wel eens interessant zou kunnen zijn om Ierse en Schotse muzikanten samen met Amerikaanse collega’s muziek te laten maken. Er werd een groot huis geregeld, de Amerikaanse fiddler Jay Ungar werd de andere “musical director”, er werden muzikanten uitgenodigd die weer andere muzikanten konden uitnodigen, waardoor er een zeer gevarieerd gezelschap samen muziek ging maken. Het leverde een unieke en legendarische serie televisieprogramma’s op onder de titel Transatlantic Sessions. Helaas waren voor die eerste sessies de rechten niet goed geregeld waardoor ze nooit op cd of dvd zijn uitgekomen. Voor de tweede reeks die een paar jaar later, met Aly Bain en dobrospeler Jerry Douglas als musical directors, werd opgenomen was er in ieder geval íéts geregeld waardoor er wel twee cd’s konden worden uitgebracht, maar die serie heb ik helaas nooit kunnen zien.

De derde reeks werd in 2007 door de BBC uitgezonden, en dit keer zijn alle rechten wel goed geregeld waardoor we nu alle zes afleveringen plus nog wat losse nummers en een documentaire op dvd kunnen kopen. En het is nog steeds een gouden vondst – zet wat muzikanten bij elkaar die normaalgesproken nooit met elkaar spelen en kijk wat er gebeurt. Geen publiek, alleen de muzikanten en wat camera- en geluidsmensen. Het resultaat is wederom verbluffend.

Om te beginnen staat er een fenomenale huisband klaar, met niet alleen Aly Bain op fiddle en Jerry Douglas op dobro, maar ook de fijnzinnige gitarist Russ Barenberg, accordeonist en pianist Phil Cunningham, de onvolprezen Donal Lunny op bouzouki, en nog wat grote namen. En dan de gasten.

Paul Brady heeft nog nooit een plaat kunnen maken die me echt kon boeien, maar live is de man geweldig, en het is een puur genot om te zien hoe hij iedereen breed grijnzend meekrijgt bij zijn liedje Rainbow. Iris DeMent ziet er niet goed uit (het lijkt wel of ze ziek is), maar als ze gaat zingen is er meteen weer de brok in de keel, en hier is ze op haar top, ook in het nummer dat als bonus toegevoegd is – There’s A Hole Lot Of Heaven. Joan Osborne, die op haar cd’s wat mij betreft net iets te gelikte country maakt is hier volledig in haar element en stijgt boven zichzelf uit. Ook Eddi Reader heb ik nog nooit zo goed gehoord als hier.

En dan de twee Amerikaanse heren die hier een verpletterende indruk maken – zowel Darrell Scott als Tim O’Brien zingen zeer gemakkelijk en soepel, maar tegelijk zo indringend en onder-de-huid-kruipend dat je na elk nummer van hun even moet bijkomen. Indrukwekkend.

We gaan hier niet iedereen noemen, maar ook Sharon Shannon (accordeon), Cara Dillon, Karen Matheson, Bruce Molsky en Fred Morrison zijn hier met ongelofelijk veel plezier en inzet aan het spelen. Je kunt hier ook heel goed zien waarom samen muziek maken zo leuk is, iedereen die hier meedoet straalt dat uit. Dit is puur genieten. Dat was het duidelijk voor de deelnemers, en dat is het zeker voor de toeschouwers. Magnifiek.