Dying Giraffe is de naam van een relatief jong Nederlands platenlabel dat al voor een hele reeks aangename verrassingen heeft gezorgd. Jonge-hondenrock, punk, maar ook alternatieve singer/songwriters of avantgardistische soundscapes. Van heerlijke pokkeherrie tot ingetogen melancholica. Een label om goed in de gaten te houden dus. Hier even kort vijf recente cd’s van het label, met van iedere cd een fragment van het titelnummer (zie onderaan), want we gaan er van uit dat als je je cd naar één bepaald nummer noemt, je dat zelf ook een geslaagd stukje muziek vindt. Klik, voor je over een cd gaat lezen, eerst het muzikefragment aan, dat werkt het beste.

At No Bikini Beach – The New Bikini

The New Bikini is de titel van de cd van deze Rotterdamse surfrockers. De meeste nummers zijn instrumentaal, en ze zijn niet echt goed te benoemen – maken ze surfrock, filmmuziek of opgewekte danspop? Je krijgt het gevoel dat de muzikanten vooral lekker met elkaar aan het jammen zijn gegaan en het resultaat op cd hebben gezet. Dat zou verklaren waarom het het ene moment spannend en scherp klinkt, terwijl het op andere momenten iets te veel kabbelt of wringt. De band lijkt nog een beetje zoekend te zijn, en dat is voor de luisteraar vaak interessant, maar soms hunker je ook naar een strak uitgewerkt nummer Afijn, luister zelf.

Macronizm – Alter Ego

Persoonlijk heb ik een blinde vlek voor rappers – op de een of andere manier komen ze maar zelden bij mij binnen. Macronizm is een band die draait om de Hollandse rapper “Macro”, en wat de muziek hier erg leuk maakt is de verrassende band, met naast beats en scratches ook een live band die de zaak op een hoger niveau tilt. Luister ook hier maar eens naar het hele fragment, en luister dan vooral nog een keer, waarbij je goed op de begeleiding van de rapper moet letten.  

We Be Naked – You Must Be Art

Marloes van Asselt is de singer/songwriter die de twaalf liedjes schreef voor de debuut-cd van de Amsterdamse band We Be Naked. Denk dan niet aan een singer/songwriter die met een gitaar zijn of haar gevoelige liedjes kweelt, maar aan bijvoorbeeld Dylan en the Band die er stevig tegenaan gaan. Meng daar nog wat Velvet Undergroundachtige somberheid doorheen en denk er de Hollandse nuchterheid van Bettie Serveert bij en je krijgt een beetje een idee. Luister maar naar het fragment van You Must Be Art, het titelnummer waarmee hun cd opent.

New Found Land – The Bell

New Found Land is een Zweedse folkrockband die ontstond vanuit een bijna fluisterend duo, maar dat uitgroeide tot een stevige band met synthesizers, saxofoons, een tuba, een vervormde rockgitaar en meerstemmige zang. Als je op hun site de moeite neemt om naar een filmpje te kijken zie je dat deze band het juist live meer dan voortreffelijk doet – energieke onafhankelijke pop waar je vrolijk van wordt. Toch zit er ook melancholie in hun muziek. De moeite van het ontdekken waard.

The SelfEmployed – Highway Society

Tenslotte een Amsterdamse gitaarrockband die er lekker stevig tegenaan gaat. Goede liedjes, prima zang (ook als ze meerstemmig zingen) en vooral ook een lekker gedreven gitaargeluid. Gewoon een lekker opwindend poprockplaatje dat zorgt voor de nodige muzikale vitamientjes. Meer hoeft dat soms echt niet te zijn. Lekker.

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.