Eilen Jewell maakte een album om helemaal lyrisch van te worden. Ze nam een aantal bekende folksongs en vulde ze aan met een aantal schitterende zelfgeschreven nummers. Wat haar bijzonder maakt kun je nog het beste horen in Dusty Box Car Wall, een nummer van Eric Andersen, te vinden op een van zijn eerste platen. In de versie van Andersen klonk het nummer nog echt folky, in de stijl van Woody Guthry. Bij Jewell wordt het een bluesy, broeierig nummer dat wel geschreven lijkt voor Billie Holiday.

Jewell heeft een timing en een frasering die jazzy en bluesy zijn, en ze weet daarmee de liedjes die ze zingt een lading en een diepgang te geven die ze oorspronkelijk niet leken te hebben. En dat is knap. Nog knapper is dat haar eigen liedjes net zo sterk zijn als de nummers van Andersen, Dylan en Charlie Rich die ze zingt. Jewell is een ronduit meeslepende zangeres, hier begeleid door een eenvoudige maar zeer perfecte band, die al net zo sterk in timing en frasering is als Jewell zelf.

Een elektrische gitaar, drums, bas, maar ook viool en op een enkel nummer klarinet of basklarinet, en Jewell zelf speelt akoestische gitaar en pakt op twee nummers de mondharmonica erbij. Dat zegt allemaal niet zoveel, want je moet vooral horen wat ze ermee doen. Het swingt allemaal subtiel, en Jewell weet met haar zang onder de huid te kruipen. Een magnifiek, meeslepend meesterwerkje.