Klassieke folk, zo kun je de muziek van de English Acoustic Collective nog het beste omschrijven. Met een nadruk op klassiek, want het trio klinkt in zijn aanpak nog het meest als een klassiek kamermuziektrio, hoewel deze muziek toch behoorlijk wat meer pit heeft dan je bij reguliere klassieke muziek gewend bent. De drie – John Dipper op viool, Robert Harbron op concertina’s en bassoon en Chris Wood op viool, viola en gitaar – spelen virtuoos, en vooral ook – ze spelen virtuoos samen. De aanpak doet soms ook aan iemand als Michael Nyman denken, met soms bijna hypnotiserend resultaat. Alles bij elkaar levert het een adembenemend mooie plaat op.

De titel Ghosts verwijst naar alle muzikanten uit de loop der eeuwen die over de schouders staan mee te kijken, en die hun invloed ongemerkt zullen doen gelden. Toch klinkt deze muziek nergens doods of academisch. Integendeel zelfs. Chris Woods zingt ook een paar nummers, en daar bereikt hij eigenlijk precies hetzelfde resultaat – zijn zingen klinkt tegelijkertijd zeer traditioneel als heel erg van deze tijd. Als “tijdloos” niet wat geslachtsloos en slap zou klinken zou ik deze muziek tijdloos noemen, maar daar doe ik de heren tekort mee. Bijzondere, meeslepende muziek die zich niet zo eenvoudig in een hokje laat plaatsen. Overigens hebben ze de meeste composities, die ik in eerste instantie in de categorie “tijdloos” (lees traditionals) had geplaatst, zelf geschreven. Wat mij betreft kun je dit pracht-album nu dan ook al als klassieker beschouwen. Absolute aanrader.