Eric Andersen - 1969
Een nieuwe start bij een grote
platenmaatschappij, dus een langspeelplaat die gewoon Eric Andersen
heet. Een beetje rare, wisselvallige plaat, met afwisselend stevige nummers
en ballads, maar het evenwicht is een beetje zoek. Er staan een paar
prachtige nummers op als Lie with me, maar als geheel maakt de plaat niet zo'n sterke
indruk. Ik heb een tijd een bandje gehad waar de nummers in een andere
volgorde opstonden, en daar werd de plaat al een heel stuk beter van.
Avalanche - 1970
Het lijkt er op dat Warner Bros dacht met
Andersen een echte rocker in huis te hebben gehaald. Hij was dan ook
bevriend met Patti Smith, Janis Joplin, Eric Clapton en nog wat bekende en
minder bekende rockers. Vandaar wellicht deze stevige plaat, met hier en
daar zelfs wat psychedelische effecten. Ook hier houdt Andersen zich
wonderlijk goed staande, al floppen beide platen en wordt hij er bij Warner
Bros uitgeknikkerd.
Er is in deze periode door Warner Bros ook nog een prima single uitgebracht
die helaas niets deed, en die ook bij de heruitgave op cd (alleen in Japan
overigens) niet meegenomen is.
Blue River - 1972
Blue River was de eerste plaat die Andersen voor
Columbia maakte, en het was zijn eerste echte succes. Lovende recensies,
onder meer in Rolling Stone, en de plaat verkocht redelijk. Het is ook nog
steeds een mooie, uitgebalanceerde plaat met een aantal prachtige liedjes.
Het leek er op dat Eric eindelijk zijn perfecte vorm had gevonden.
Stages - The Lost Album - 1991
Hier smokkelen we even, want wat er toen
gebeurde was een kleine ramp. Eric maakte voor zijn nieuwe plaat, de
opvolger van Blue River, opnamen in New York en Nashville, en iedereen was
zeer tevreden met het resultaat. En toen raakten de banden zoek. Dat
verstoorde de relatie met de platenmaatschappij behoorlijk, zelfs zo, dat
hij er wegging, en overstapte naar Arista. Pas een kleine twintig jaar later
werden de banden in een mysterieus archief van Sony weergevonden, en werd de plaat als
The lost album alsnog
uitgebracht. Chronologisch hoort hij dus hier te staan, maar in
werkelijkheid kwam hij veel te laat, en dat was voor de carriėre van Eric
Andersen niet minder dan een echte ramp.
Be true to you - 1975
Drie jaar na Blue River kwam de opvolger uit op
het Arista-label. Een mooie plaat, maar overgeproduceerd, te wollig, met een
paar fraaie uitschieters: het achteeneenhalve minuut durende Time run
like a freight train bijvoorbeeld, en The blues keeps falling like
rain, een blues waar je zelf bijna depressief van zou worden; een echte
blues dus.
Het momentum was echter blijkbaar voorbij,
de plaat werd niet opgepikt. Je kunt de frustratie van Andersen ook bijna
horen, en het verschil met de opnames van the lost album zijn
opmerkelijk. Klinken de nummers daar ontspannen en tegelijk geconcentreerd,
hier klinken ze star en stram. Alleen die ene prachtige blues is wel heel erg goed op deze
plaat.
Sweet Surprise - 1976
Toen deze plaat in 1976 uitkwam heb ik meteen
drie exemplaren besteld, omdat er al een aantal mensen in mijn omgeving
waren die ik er een zeer groot plezier mee kon doen. Want vrijwel iedereen
die ik Blue River cadeau deed werd fan. Twee van die drie platen
waren misdrukken, wat betekent dat beide plaatzijden met hetzelfde nummer
begonnen... Hoeveel pech kun je als artiest eigenlijk hebben?
Misschien viel hij daarom ook wel een beetje tegen, al moet ik bekennen dat
hij bij herbeluistering toch erg goed blijkt te zijn. Andersen zelf had er na
deze plaat in ieder geval even genoeg van, want ook deze flopte. Eric
Andersen verdween naar Europa, waar hij rondreisde en naar Noorwegen trok,
het land van zijn voorouders.