De band Evergreen maakt twee enorme fouten die ongewild een forse drempel opwerpen voordat je ook maar een minuut van hun muziek gehoord hebt. Om te beginnen de bandnaam Evergreen, die doet vermoeden dat ze alleen maar evergreens zullen spelen en zingen, belegen deuntjes waar derderangs groepjes nog wel eens mee voor de dag durven komen, maar wat meestal niet veel goeds voorspelt. De tweede misser is de foto van de bandleden op de hoes van hun cd 4 Evergreen (wat overigens ook nog eens een slechte woordspeling is – forever green, jaja, we hebben hem…). We zien drie middelbare heren en een middelbare dame die poseren voor de foto, in hun keurigste brave kloffie. Je houdt je hart vast.

Als je hun cd opzet blijkt dat ze je behoorlijk op het verkeerde been hebben gezet, want we horen energieke, frisse akoestische muziek, zonder dat er ook maar één suffe evergreen wordt gezongen. We horen een aantal zelfgeschreven nummers, een mooie versie van Paul Simon’s Gone At Last (dat nummer komt nog het dichtst bij een evergreen) en een paar sterke recente nummers. Er wordt vrij traditioneel gespeeld, met gitaar, banjo, mandoline en bas als belangrijkste instrumenten, maar daar komt regelmatig ook een lekker felle mondharmonica bij. Het spel is prima, als gezegd lekker fel en fris, en de zang is zeer prima, met mooie meerstemmige stukken. Als je een foto van een stel jonge honden op het hoesje had gezet had je het absoluut geloofd. Een onverwachte aanrader dus.

  • Evergreen – 4  Evergreen – Chickadee Records CD0702