Dave Fields begint Time’s a Wastin’ met een rockabilly-achtige stevige rocker Let’s Get Shakin’ – en net als je denkt dat Fields wel een erg lekkere band om zich heen heeft staan zie je in het boekje dat hij hier alle instrumenten zelf bespeelt – piano, gitaar, bas en drums. En hij zingt er ook nog eens bij, terwijl het klinkt als een geoliede machine. Dat geintje flikt hij bij meer nummers, al heeft hij ook regelmatig muzikale ondersteuning van verschillende drummers, saxofonist Paul Shapiro, Rob Paparazzo op mondharmonica en een paar bassisten. Maar ook het orgel weet hij zelf perfect te bespelen.

Fields is niet alleen veelzijdig als het om het bespelen van instrumenten gaat, ook zijn repertoirekeus is opmerkelijk breed, al heeft hij alle nummers hier zelf geschreven (af en toe met een co-schrijver). We horen rock die tegen de rockabilly aanhangt, we horen bluesrock, electrische blues, New Orleans R&B, countrybluesrock, een soulballad (You Don’t Know), roots, ach, geef het maar een naam… Wat belangrijk is, is dat het niet klinkt als een rommelig allegaartje, maar als de buitengewoon energieke cd van Dave Fields. Een afgewogen eenheid van een album.

Fields heeft een plezierige zangstem, waarmee hij net zo gemakkelijk scherpe rock zingt als een soulballade. De passie klinkt overal door, niet alleen in de zang, maar ook in de verschroeiende gitaarsolo’s en de vettige, jazzy orgelpartijen. Na ruim een uur heb je het gevoel dat Fields liefst nog een uurtje of langer was doorgegaan. Voor het gemak noemen we het maar blues die steeds iets anders is ingekleurd, terwijl het wel degelijk het oerbluesgevoel vasthoudt. Een zeer aanstekelijk plaatje.

  • Dave Fields – Time’s A Wastin’ – FMI Fields Music Inc 801901 000027