Dana Immanuel is een opmerkelijke liedjesschrijver, zangeres en banjospeelster, die met haar Stolen Band een unieke vorm van psychedelische folk maakt waarbij ze zich van niets of niemand iets lijkt aan te trekken. Bij verschillende van haar liedjes staat vermeld dat de teksten “expliciet” zijn, als waarschuwing voor met name de Amerikaanse tere zieltjes, maar het valt allemaal nogal mee. Ze hanteert gewoon straattaal, en deinst dan ook niet terug voor een titel als Motherfucking Whore. Maar als zelfs Paul Simon tegenwoordig het woord motherfucker gewoon in zijn liedjes toestaat kun je dat nauwelijks nog als schokkend ervaren, lijkt mij.

Blijft de muziek en de liedjes van Immanuel over, en die zijn gewoon goed – prima liedjes, spannende en verrassende arrangementen, met naast de banjo ook een prominente rol voor de cello van Maya McCourt. Dana Immanuel and The Stolen Band is overigens een meidenband, en en bijzonder goede, met ook nog een geweldige gitariste, Feadora Morris. Een paar liedjes kenden we al van het vorige album Dotted Lines en van het debuutalbum, maar ze krijgen hier een mooi nieuw arrangement, dus wij maken absoluut geen bezwaar. En de nieuwe nummers zijn fantastisch.

Luister hier naar een paar fragmenten: