Dit is al het negende album van deze Canadese folkzanger en het eerste dat ik hoor. Een mooie warme bariton zingt ouderwets klinkende liedjes, niet al te uitbundig begeleid door akoestische instrumenten. Gitaren, een fiddle, een paar fluiten af en toe. Keelaghan is een echte verhalenverteller, die kleine geschiedenissen laat horen, maar hij doet dat wel zo, dat je ook echt gaat luisteren. Dat komt puur doordat hij als zanger de liedjes die hij kiest met overtuiging zingt, alsof hij ze zelf geschreven heeft. Ik was zelfs verbaasd dat alleen het laatste nummer, My Blood, door Keelaghan zelf geschreven was.

Ook de Ierse wortels van Keelaghan klinken door, maar de muziek klinkt weliswaar traditioneel, maar ook weer niet. Keelaghan zingt erg gemakkelijk en soepel, de begeleiding is prachtig, en er ontstaat een muziek die eigenlijk volstrekt tijdloos is, of van alle tijden. Hij doet je realiseren dat folk een uitermate levende traditie kan zijn. En ongemerkt zit je weer geboeid te luisteren. Mooi! James Keelaghan houdt folk levend op een onnadrukkelijke, maar uiterst effectieve manier – door pure kwaliteit.