folkwoods 2011 - dag 2
Een van de nadelen van een festival als Folkwoods is dat je steeds keuzes moet maken en dat je dus ook gegarandeerd geweldige acts mist, want er is hier ook ruimte voor jong talent, voor onbekende acts, voor lokale acts die soms verrassend goed zijn, en er is steeds op verschillende podia tegelijk wel iemand aan het spelen. Excuses dus als we een fantastische singer/songwriter of band over het hoofd hebben gezien dit jaar.
Dag 2 begon met Nicole Bus, een jonge, veelbelovende singer/songwriter, winnaar van de Grote Prijs van Nederland, die in de grote tent het publiek mocht opwarmen. Een uitstekende stem, prima liedjes, maar de gospel die ze door haar liedjes roerde was, dankzij mijn gebrekkige talent voor religie, helaas niet echt aan mij besteed.
Igrizcek
De Hongaarse band Igrizcek speelde folk zoals die in de middeleeuwen moet hebben geklonken. Legenden en verhalen, oude instrumenten, met onder meer een spectaculaire doedelzak gemaakt van een compleet varken. Ze combineren Hongaarse en Moldavische muziek, en het klinkt alemaal behoorlijk energiek en tijdloos. Prima concert.
Fratelli Tarzanelli
In de balfolktent traden even later de Fratelli Tarzanelli op, en als je alleen luisterde kon je je bijna niet voorstellen dat er alleen maar twee Belgen zaten te spelen en niet een complete band. Accordeonist Pablo Golder en violist Baltazar Montanaro hebben overigens wel degelijk Italiaanse roots. De dansers vonden het fantastisch, maar ook voor de luisteraars was dit een schitterend concert, want de twee speelden energiek, gepassioneerd en toch ook vaak intiem en duidelijk improviserend, waardoor het ook steeds buitengewoon spannend bleef. Subliem.
I Beddi
Het Italiaanse gezelschap I Beddi speelde grotendeels traditionele Siciliaanse muziek, met veel tarantella’s, en ze bleven daarbij wel erg aan de veilige kant. Wat braafjes allemaal. Dit is muziek die op het scherpst van de snede gespeeld en gezongen moet worden om optimaal over te komen, en hier stond een band die de traditie wat al te mak volgde. De dansers vonden het allemaal prima, maar voor de luisteraars was het allemaal eigenlijk net niet spannend genoeg.
Intermezzo
Tussen de concerten door gingen we ook nog kijken in een tent waar instrumentbouwers hun muziekinstrumenten te koop aanboden. Dat bleken ook muzikanten te zijn, waardoor we daar onverwacht ook op een paar fraaie miniconcerten werden getracteerd. Een accordeonist uit Antwerpen die een prachtige melancholieke musette speelde en zong, een bassist die daar mooi bij aansloot. Prachtig. Kippenvel zelfs. Op het middenveld zaten we even later wat te eten terwijl we luisterden naar de verschrikkelijke gospelteksten van de Nederlandse band Shiner Twins die uit de grote tent naar ons toe waaiden (daar zou de Amerikaanse Bible Belt goedkeurend bij staan knikken, vrees ik), Remy Tatart en zijn vrienden gaven nog weer later een voortreffelijk geïmproviseerd, spannend optreden in de balfolktent, we zagen een paar bijzonder leuke archieffilmpjes in het Groovie Movie Picture House (van Cab Calloway tot de Bonzo Dog Doo Dah Band). En er was nog veel meer te doen en te zien.
Watchmentals
Het echte vuurwerk kwam van de gelegenheidsformatie die The Watchman om zich heen had verzameld. The Watchman is de artiestennaam van Eindhovenaar Ad van Meurs, vaste gast op Folkwoods, en dit keer speelde hij een stel instrumentals met een aantal muzikale vrienden. Ze hadden die set losjes voorbereid, waardoor het allemaal bijzonder spannend werd, maar doordat er een groep absolute topmuzikanten op het podium stond werd het een subliem, energiek concert waarbij Americana en verschillende Europese muziektradities naadloos met elkaar fuseerden. Zelfs de Lambada kreeg hier een unieke behandeling, waardoor het zowaar een leuk nummer werd. Van Meurs kon zich hier als gitarist laten gelden, en had accordeoniste Sophie Cavez uit België en violist Balthasar Montanaro uit Frankrijk mee, naast zijn vaste bandleden Theo Wijdeven (bas), Sjoerd van Bommel (drums) en de onvolprezen Stephan Jankowsky op gitaar. Op het laatste moment was er ook nog een superieure mandolinespeler toegevoegd die de zaak af en toe naar een nog hoger plan tilde. Het leverde een buitengewoon spannend en opwindend uur muziek op, verrassend ook omdat het laat zien dat van Meurs in een ongekende flow zit, want de afgelopen tijd verschijnt de ene na de andere magnifieke cd van het ene na het andere geslaagde project van de Watchman en zijn partner Ankie Keultjes. Hou ze in de gaten, want er komt nog meer de komende tijd. Maar dit concert was alvast een absolute topper.
Po’Girl
Na de opzwepende muziek van de Watchmentals moesten we even omschakelen voor de ietwat ingetogener Americanaliedjes van de twee Canadese meiden van Po’Girl, die even later op het hoofdpodium stonden, voor een publiek dat moedig de motregen trotseerde. Want de dames waren, als altijd, weer erg goed, met schitterende samenzang, hartverscheurend mooie liedjes en mooi spel. Twee meiden, een drummer en een gitarist, en het klonk weer geweldig. Als de twee dames samen Gasoline zingen kan mijn dag helemaal niet meer stuk, en die zelfgeschreven klassieker zongen ze, dus het was helemaal goed. Het was voor ons de perfecte rustige afsluiter van een geslaagde tweede festivaldag.
.
