Les Primitifs du Futur

Musette, blues, bluegrass, Arabische muziek en folk worden bij deze internationale groep door elkaar geroerd, en er ontstaat iets unieks dat opmerkelijk genoeg heel natuurlijk en vanzelfsprekend klinkt. De Amerikaan Robert Crumb, die al jaren in Frankrijk woont, bespeelt de banjo, de Franse Daniel Huck en Dominic Cravic zingen (en spelen respectievelijk altsax en gitaar). Verder bestaat het gezelschap uit een internationale trits aan (gast)muzikanten, waaronder de Nederlandse Fay Lovsky. Denk niet dat de muziek daardoor een rommeltje is, integendeel zelfs. De meeste nummers zijn van Cravic, al hebben ze allemaal de sfeer van jaren dertig-muziek. Maar dan wel met duidelijke invloeden van nu. De mooiste plaat om mee te beginnen is World Musette, hun laatste.
 

Paris Combo

Het gitaarspel van Django Reinhardt, free jazz, lounge, cabaret, Spaanse en Italiaanse invloeden en zigeunermuziek worden goed doorgeroerd tot een zeer bijzonder mengseltje dat onmiddellijk herkenbaar is als Paris Combo. Relaxte, laid-back muziek die tegelijkertijd heel erg spannend is. Heel bijzonder. Muziek om verliefd op te worden. Dat komt ook door de bijzondere stem van de zangeres. Maar de heren kunnen wat dat betreft af en toe ook een bijzonder aanstekelijk stukje scatten. Ze hebben tot nu toe drie platen gemaakt plus een dubbele live-cd. Living Room, hun tweede, vind ik zelf tot nu toe de mooiste.

Sanseverino

Flamenco, oude jazz (ook hier klinkt de echo van Django Reinhardt door), zigeunermuziek, tango en Italiaanse muziek zijn de overduidelijke invloeden van deze van oorsprong Italiaanse zanger. Het resultaat is een plaat vol meeslepende muziek die je niet meer loslaat. Het swingt bovendien als de hel dankzij de geweldige band die hij om zich heen verzameld heeft. Hij heeft nog maar één plaat gemaakt, maar die is dan ook zeer de moeite waard.

Bénabar

Piano, accordeon en blazers zorgen ervoor dat we ook hier vleugjes musette horen, gecombineerd met Oosteuropese zigeunermuziek, en ook hier levert het lekker swingende muziek op, die op de een of andere manier toch ook weer onmiskenbaar Frans klinkt.

Les Hurlements d’Léo

Jazz, punk en Franse chansons gecombineerd, een vleugje circusmuziek erbij en je hebt Les Hurlements d’Léo, oftewel het Gejammer van Leo. Ook bij deze groep spat het speelplezier de boxen uit. Heerlijke muziek.

Les Ogres de Barback

De mensenetende reuzen van Barback maken ook al zo’n modern mengsel van oude muziek, gecombineerd met alles wat er maar interessant is op muziekgebied. Met veel energie gespeeld. Ze hebben onder het motto “un air, deux familles” samen met Les Hurlements d’Léo een plaat gemaakt, en dat pakte heel goed uit, maar hun eigen platen zijn ook absolute aanraders. Modern met een ouderwets tintje.

Carla Bruni

Een wat onverwachte naam in deze reeks. Carla Bruni is een Italiaanse die vooral bekend is geworden als topmodel. Iemand dus waarvan je niet veel verwacht als ze zonodig een plaat moet maken. Maar dat valt meer dan mee. Ze heeft een bijzondere hese stem waar je van moet houden. De liedjes heeft ze zelf geschreven, de arrangementen zijn spaarzaam maar buitengewoon mooi en effectief, en de plaat die ze gemaakt heeft verveelt niet snel. Een onverwachte verrassing dus.

Mickey 3D

Een trio. Van al de groepen die we noemden is dit de enige groep die je het labeltje popmuziek zou kunnen opspelden. Maar dan wel van de leukere soort, met hier en daar wat ongebruikelijke instrumenten als een verdwaalde banjo tussen bass- en drumgeluiden door. Ook deze club klinkt onmiskenbaar Frans. Vrolijke muziek met ook hier weer een melancholieke ondertoon, die het net weer wat meerwaarde geeft.

Benjamin Biolay

Zo’n sombere jongen op de hoes doet mij altijd het ergste vrezen, maar de twee platen die Benjamin Biolay heeft gemaakt zijn kleine meesterwerkjes. Hij zingt niet echt geweldig, het is meer fluisterzingen (dat is overigens wel iets typisch Frans, Carla Bruni doet het eigenlijk ook), maar de liedjes zijn prachtig en de arrangementen zijn adembenemend mooi. Soms zijn er zelfs drie sologitaristen op akoestische gitaarte horen die een ingeniueus prachtig tapijtje weven waar Biolay dan weer overheen zingt. Door die prachtige arrangementen zijn het ook platen die niet snel vervelen; je hoort steeds iets nieuws. Prachtig dus.