Een surrealistische bandnaam, een cd met de onnozele titel Flapjacks From The Sky, gestoken in een behoorlijk lelijk hoesje…
Wij wisten niet helemaal wat we moesten verwachten van deze New Yorkse band. Wat we horen als we de cd opzetten is stevige pop, met rockinvloeden, wah-wahgitaren, maar ook accordeon en cello. Folkrock, rootspop, zeg het maar? Niet bepaald de doorsnee popgroep dus.

Flapjacks is een dubbel-cd, en één conclusie kunnen we meteen wel trekken – deze band barst van de energie, van de ideeën en van de inspiratie, want als je de twee cd’s gedraaid hebt blijf je achter met het gevoel dat ze nog best een derde cd toe hadden kunnen voegen. Er is geen enkel zwak moment aan te wijzen op deze platen. Sterke, intelligente, humoristische liedjes, uitstekende zang, stevige muziek, mooie gelaagde arrangementen. En dat allemaal zonder aan  eenvoud te verliezen. Het klinkt allemaal bedrieglijk eenvoudig en simpel, terwijl je bij vaker luisteren merkt dat het allemaal zeer knap in elkaar steekt.

De band is uitstekend op elkaar ingespeeld, terwijl er ook prachtig tegen elkaar in en onder elkaar doorgespeeld wordt. En de teksten zijn sterk. Luister bijvoorbeeld naar Look Ma, No Hands, dat verder gaat met onder meer “Look ma, no drugs” – voordat je het weet loop je het zelf te zingen. En dat geldt voor heel wat meer van de liedjes, die overigens allemaal geschreven werden door de frontman van de band, Joziah Longo. Een absolute aanrader van een album. Heerlijke pop die niet snel verveelt, en zelfs steeds boeiender wordt.