Dick Gaughan wordt voor zijn live optreden in de Trades Club aangekondigd als “a cracking gig in this hyve of political troublemaking”. Dat geeft wel een beetje aan wat je kunt verwachten. Gaughan is live op zijn best, zijn weerbarstige gitaarspel en net zo weerbarstige zang, met rollende Schotse Rrrr, zijn agressieve, kwaaie manier van spelen – je gaat als vanzelf ook luisteren naar wat de man te vertellen heeft.

Gaughan is een activist in hart en nieren, en als je dacht dat de protestzanger lang geleden was uitgestorven moet hier eens naar luisteren, want Gaughan is er een van de zuivere soort, en hij weet je ook wel degelijk aan het denken te zetten. Liedjes over rücksichtsloze wapenhandelaren, over vervolgde actievoerders, over misstanden en veel meer.

Elk jaar tourt Gaughan door Engeland en Wales, en op de weg terug naar Schotland sluit hij de tournee altijd af in de Trades Club in Hebden Bridge, omdat het een echte arbeiderskroeg is waar Gaughan naar eigen zeggen niet hoeft uit te leggen waarom hij als zanger commentaar levert op de politiek en sociale misstanden omdat dat hier gewoonweg van hem verwacht wordt.

Veel kritische liedjes dus, maar vergeet ondertussen niet dat Gaughan een eigenzinnige, fantastische gitarist is, die hier ook een paar fenomenale instrumentals speelt, en dat hij ook als zanger de kunst verstaat bij je binnen te komen. Deze liveplaat laat dat nog een keer heel mooi horen.