We hebben hier al eerder over Dick Gaughan geschreven. Een nieuwe cd van Gaughan wordt hier ongezien aangeschaft, want zijn muziek is altijd de moeite waard. Nu is er met zijn nieuwe cd Lucky For Some iets merkwaardigs aan de hand. Als je hem opzet denk je eerst dat je met gebrekkige live-opnames te maken hebt. Later merk je dat het hier gewoon gaat om een wat slordig opgenomen album dat daardoor verre van optimaal klinkt.

Vergelijk het maar met een goed boek dat door een slechte drukker gedrukt is – het verhaal wordt er beslist niet minder van, maar het leesgenot lijdt er wel een beetje onder. Zo is het met deze nieuwe Gaughan ook een beetje – het lo-fi geluid stoort in het begin, maar al snel word je door Gaughan toch weer meegesleept, door zijn superieure liedjes, door zijn gepassioneerde zang en door zijn fantastische gitaarspel. Zijn gedrevenheid is er nog steeds, en zijn politieke strijdvaardigheid staat nog even stevig overeind als in zijn beginjaren. En hij is nog steeds overtuigend in zijn teksten en zijn zang.

Je vindt hier zeven sterke liedjes van Gaughan zelf, een instrumental en een ijzersterke song van Jim Page. En aan die merkwaardige ouderwetse synthesizer wen je snel (die strijkers die zo overduidelijk uit een kastje komen hebben ook wel weer wat komisch hier). Daar staan het fabuleuze gitaarspel van Gaughan en de voortreffelijke arrangementen tegenover. Al met al toch weer een aanrader van deze Schotse singer/songwriter.