Michel Banabila was zelf bijna verbaasd toen hij door platenmaatschappij Steamin’ Soundworks werd benaderd voor een compilatie van oud en nieuw werk, maar als ik zie hoeveel moeite het kost om ouder werk van Banabila te vinden ben ik zeer, zeer blij met deze compilatie. Als er weer iets nieuws van Banabila verschijnt gaat alles hier in huis aan de kant, want ik weet dat ik dan alleen nog naar Banabila kan luisteren.

Banabila is een tovenaar die met electronica en een collagetechniek dingen voor elkaar krijgt waar me telkens weer opnieuw de mond van openvalt. Ik beschouw Banabila dan ook als een van de belangrijkste koplopers in de internationale muzikale avantgarde. Hij maakt muziek die je zowel in de jazz kunt onderbrengen als in de moderne serieuze muziek, en soms maakt hij ook gewoon intelligente rock of muziek die als perfecte soundtrack kan dienen.

Toch moet je bij Banabila altijd verdacht zijn op onverwachte dingen, tempowisselingen waar je ze niet verwacht, combinaties die op papier idioot lijken zoals electronica en het krasserige haardvuurtje van versleten vinyl, en andere verrassingen. Op de een of andere manier weet Banabila de combinaties en de collages altijd te laten werken. Dat wil zeggen dat je vergeet dat je hier met een intelligent knipper en plakker te maken hebt, omdat alles bij Banabila muziek wordt. Echte muziek, die je raakt, ontroert en onder je huid kruipt. Of die je soms bijna irriteert doordat hij de grenzen opzoekt van wat we “mooi” denken te vinden. Een componist kortom die direct aansprekende muziek met diepgang maakt.

Precious Images, de dubbele cd die uitgebracht werd, bevat op de eerste cd een compilatie van ouder werk (met ook een aantal remixen, en dingen die lastig te vinden waren), en op de tweede cd nieuw werk.
Denk niet dat je die twee albums gewoon even achter elkaar kunt draaien. Dat kan wel natuurlijk, maar het is net als met sommige boeken, die je niet in één ruk uit kunt lezen, maar die je dwingen tot het opnieuw lezen van fragmenten en even laten bezinken. Neem The Flow op de eerste cd, dat nog geen vijf minuten duurt. Na vijf keer draaien beginnen de geheimen van dat nummer zich pas echt te openbaren. En dat gaat voor vrijwel alles op wat Banabila maakt.

De muziek van deze muzikale magiër spreekt wel degelijk meteen aan, hij grijpt je onmiddellijk bij de kladden, maar je bent er vervolgens ook een hele tijd zoet mee, omdat er zoveel in verborgen zit dat een goede luisteraar er nog jaren van kan genieten. Dat klinkt overdreven, maar is het niet.

Bovendien weet Banabila akoestisch werkende muzikanten te bewegen tot samenwerking, en dan blijkt dat de muziek naar een nóg hoger plan getild kan worden als bijvoorbeeld Eric Vloeimans met zijn trompet aanschuift. Adembenemend mooie muziek is het gevolg. Ook de samenwerking met de Indiase zangeres Sandhya Sanjana is schitterend – zo heb je oosterse muziek nog nooit gehoord. Magnifiek. Dat geldt ook, misschien in nog sterkere mate voor de Marokkaanse soefizanger Bahia El Idrissi die je in The Flow kunt horen. Dit is wereldmuziek die alle genres overstijgt.

Zo kunnen we voor dit fenomenale dubbelalbum het ene na het andere superlatief bovenhalen, want wat ons betreft is dit het rijkste, warmste, mooiste, spannendste en fascinerendste album dat dit jaar verschenen is.