De ondertitel bij Michel Banabila’s eerste VoizNoiz-album uit 2000 was urban sound scapes, maar die omschrijving doet onvoldoende recht aan dit opmerkelijke meesterwerkje. Net als bij VoizNoiz 2 van een jaar later staat de menselijke stem centraal, maar op een andere manier dan je gewend bent – hier wordt niet gezongen of gerapt. Banabila gebruikt de menselijke stem ook niet echt als muziekinstrument, maar meer als componenten voor zijn eigenzinnige composities. Die composities zijn geen simpele collages, als je dat mocht denken, maar zorgvuldig gecomponeerde, bijna abstracte, maar toch herkenbare stukken muziek. Volstrekt uniek, altijd avontuurlijk en ongehoord spannend.

Ook de beide VoizNoiz-albums zijn opnieuw uitgebracht en voor een spotprijs via bandcamp rechtstreeks bij Banabila digitaal aan te schaffen. Dat is absoluut aan te raden, want dit is tijdloze muziek, die in de loop der tijd eigenlijk alleen maar beter is geworden, wat mij betreft. Luister maar eens goed naar de paar willekeurige fragmenten die ik van beide albums laat horen. En let vooral ook op de subtiele details en de geraffineerde verschuivingen.

Luister hier naar een paar fragmenten, de eerste twee van VoizNoiz, de laatste twee van VoizNoiz 2: