Muzikale speurtochten verlopen soms onverwacht. Omdat we een zwak hebben voor de muziek van Moondog kwamen we terecht bij de Hommage die een stel Fransen had gemaakt. Een van de opvallendste namen op die cd was die van Hervé Zénouda, en zijn soloplaten blijken dan ook stuk voor stuk juweeltjes te zijn, in ieder geval als je van avontuurlijke muziek houdt.

Zénouda’s muziek is eigenlijk nergens onder te brengen. Hij is al net zo’n eigenzinnige einzelgänger als Moondog of Ron Geesin. We hebben hier gewoon te maken met de avant garde van nu, denk ik. Wat je hoort als je een van zijn cd’s opzet zijn piano’s, violen, cello’s, trombones, elektrische gitaren, slagwerk, klarinetten en elektronica. De piano’s en violen klinken vaak heel klassiek, terwijl de percussie gebruik maakt van zeer ongewone ritmes die vaak ook nog eens tegen elkaar ingezet worden. De elektronica is onbenoembaar, maar wordt altijd zeer spannend ingezet. Het resultaat is altijd verbazend mooi en spannend, met geluiden en combinaties die vrijwel niet thuis te brengen zijn.

De composities zijn zeer ritmisch, maar net als bij Moondog is de melodie nooit ver weg. We horen de invloeden van de pioniers van de klassieke elektronische muziek, zoals Pierre Henri, Varèse, Subotnick, Stockhausen en Boucourechliev, maar Zénouda maakt zijn volstrekt eigen muziek, waarin hij de echte klassieken combineert met deze elektronische avantgardisten. Serieuze moderne muziek dus, maar er mag ook gelachen worden. En het is niet alleen een ingenieus avontuur, maar er zitten ook aangrijpende en aandoenlijke stukken in. Muziek voor hoofd en hart dus.

Naast de “gewone” albums kregen we ook een onooglijk envelopje te pakken met “Notes et Fragments” – een cd van nog geen half uur met schetsen en aanzetten, maar je zit, als je hier naar luistert, wel een half uur op het puntje van je stoel. Als alle aantekeningen en fragmenten van Zénouda zo sterk zijn hebben we hier echt met een ouderwets muzikaal genie te maken.