We hebben het al eerder gehad over het Franse genie Hervé Zénouda. De man blijkt, naast de avontuurlijke avantgardistische muziek waar we al eerder voor vielen, ook zeer toegankelijke filmmuziek te kunnen schrijven. Lecons de Chagrin… Cours de Joie de Vivre doet, vooral door het typisch Franse fluisterzingen van Elisa Point, in eerste instantie wat denken aan de zwoele lounge-swing van “Je t’aime moi non plus”, maar als je wat beter luistert neemt de verbazing en de verwondering per draaibeurt toe.

Het is een behoorlijk intiem album geworden, vooral door die zang van Elisa Point, maar Zénouda weet de muziek met zijn arrangementen een verontrustende ondertoon te geven. Luister maar eens naar De la rue à l’escalier waarin Points stem begeleid wordt door vreemde, zacht ratelende percussie. Later komt er een simpele spaarzame piano bij die het gevoel van intimiteit en eenzaamheid nog eens versterkt. In andere nummers wordt diezelfde trieste stem van Point dwingend opgejaagd door percussie en xylofoon, of spelen er hypnotiserend mooie strijkers. Eigenlijk wordt er steeds met minimale middelen een indrukwekkend effect bereikt, terwijl de rijkheid aan details en de gelaagdheid je pas na een paar keer draaien gaan opvallen. Een absolute aanrader van een plaat.