the henrys
The Henrys is een volstrekt unieke Canadese band, rond de geniale Don Rooke, een componist en multi-instrumentalist die vooral op diverse gitaren wonderen weet te verrichten. Rooke nodigt meestal wat gastmusici uit, zodat de Henrys altijd een veranderend gezelschap is, maar dit keer blijft hij dankzij de pandemie dicht bij huis en neemt hij zelfs zelf de zang voor zijn rekening, waarbij je je afvraagt waarom hij dat niet al veel vaker en veel eerder heeft gedaan, want hij heeft een aangename, intieme stem en hij weet zijn eigen liedjes uitermate overtuigend te brengen.
Davide DiRenzo op drums en Paul Pasmore op zijn 1963 Fender Precision bas ondersteunen Rooke, die op steel- en diverse andere gitaren, orgel en nog meer de sterren van de hemel speelt, kristalhelder, melodieus en altijd spannend en verrassend. En dan die zang, die ongecompliceerde, bedrieglijk eenvoudige manier van zingen, waarin hij af en toe bijgestaan wordt door de tweede stem van Maggie Keogh, die zang raakt je, juist door de ongeschoolde manier van zingen. Want het is, net als zijn gitaarspel, wel allemaal exact en precies goed.
Ik ga hier niet dieper in op de teksten, die allemaal stof tot nadenken geven, en die vaak fantastische formuleringen bevatten, zoals in Faint of Heart: “You’re board, I’m the dart”. Die teksten bevatten verrassingen waar je na een paar keer draaien misschien achter komt, en dat geldt ook voor de instrumentale stukken, waar ik helemaal lyrisch van kan worden, want Rooke is in geen enkele categorie onder te brengen – hij maakt gewoon adembenemend mooie muziek waar je altijd naar kunt blijven luisteren. Shrug is wederom een meesterwerk.
Luister hier naar een paar fragmenten:
