Gé Reinders was de laatste jaren uitgegroeid tot de ambassadeur van de blaasmuziek, waarbij hij door het land trok en met de beste blaasorkesten van het land overal spectaculaire optredens verzorgde waarmee de blaasmuziek in Nederland op een serieuze manier weer op de kaart is gezet als een van onze echte muzikale “roots” – een niet te onderschatten prestatie.

De afgelopen periode heeft Reinders zich beziggehouden met het oorlogsverleden van zijn moeder, die tegen het einde van de Tweede Wereldoorlog werd opgepakt als verzetsstrijdster, en via Kamp Vught via Ravensbrück in Dachau terechtkwam. Na de oorlog werd daar vooral over gezwegen, maar in gesprekken met overlevenden, met name een aantal vrouwen die samen met zijn moeder in die kampen hadden gezeten, weet Reinders veel boven water te krijgen, met name ook over het beschadigende van zo’n oorlogsverleden, niet alleen voor de direct betrokkenen, maar ook voor de familie, de echtgenoten, de kinderen. Dat resulteerde onder meer in het boek Het Zakdoekje, maar ook, door de jaren heen, in een groot aantal liedjes.

In het programma waar hij nu mee door Nederland tourt brengt hij alle liedjes die met deze geschiedenis te maken hebben, van de merkwaardig lege “Kaart van Kamp Vught”, waar alleen de naam van zijn moeder op bleek te staan, en waaruit je dus kunt afleiden dat ze zonder enige vorm van proces is afgevoerd naar de Duitse vernietigingingskampen, tot en met “Iestied”, over de vreselijke periodes van zwijgzaamheid in het gezin lang na de oorlog, en over de “Fantoompijn” die zelfs de kinderen nog voelen.

Voor dit programma, met zijn uitermate indringende liedjes, heeft Reinders de perfecte muzikanten erbij gehaald, die intiem, uitermate subtiel en als het moet toch stevig kunnen spelen – de perfecte bassist Lucas Beukers en de virtuoze en soms prachtig fluisterzacht spelende gitarist Pieter Klaassen.

Het knappe van het programma is, dat Reinders het niet loodzwaar maakt. Als er weer een liedje langskomt dat er keihard inhakt volgt er steeds wat luchtigers, tot een bijna Toon Hermans-achtige conference toe, die overigens ook weer perfect de soms benauwende sfeer binnen het gezin neerzet. Het publiek wordt zelfs tot meezingen verleid, en er is veel ruimte tot lachen, terwijl de liedjes en de verhalen over zijn moeder en de oorlog daardoor nog heviger lijken binnen te komen.

Een voorstelling die als het echte leven is – het ene moment zit je te lachen, het volgende ogenblik zit je met een brok in de keel. Wezenlijk en louterend, een superieur programma van een man die tot de bodem durft te gaan. Buitengewoon indrukwekkend.